NIGHTWISH-Amaranth

For all those who have ever underestimated me... But it is dedicated absolutely and totaly and SOLELY to MYSELF !!!!!
I AM HERE AND I'M GOING NOWHERE... Just remember that!


Baptised with a perfect name
The doubting one by heart
Alone without himself

War between him and the day
Need someone to blame
In the end, little he can do alone


You believe but what you see
You receive but what you give

Caress the one, the Never-Fading rain in your heart
- the tears of snow-white sorrow
Caress the one, the hiding amaranth
In a land of the daybreak

Apart from the wandering pack
In this brief flight of timewe reach
For the ones who ever dare

You believe but what you see
You receive but what you give

Caress the one, the Never-Fading rain in your heart
- the tears of snow-white sorrow
Caress the one, the hiding amaranth
In a land of the daybreak

Caress the one, the Never-Fading rain in your heart
- the tears of snow-white sorrow
Caress the one, the hiding amaranth
In a land of the daybreak

Reachin', searchin' for something untouched
Hearing voices of the Never-Fading callin'
Callin'...Callin'

Caress the one, the Never-Fading rain in your heart
- the tears of snow-white sorrow
Caress the one, the hiding amaranth
In a land of the daybreak

Περί ἕρωτος καί ἀγάπης...

Ας επανέλθουμε, μετά το αγωνιστικό διάλειμμα, στις φιλοσοφικές μας αναζητήσεις...

Ένα θέμα που με απασχολεί τελευταία είναι κάτι που έχει απασχολήσει, λιγότερο ή περισσότερο, τη σκέψη πολλών ανθρώπων, φιλοσόφων και μη:

Ο έρωτας και η αγάπη.

Αναρωτιέμαι: έχω ποτέ ερωτευθεί; Η απάντηση είναι μία: Προφανώς και ναι. Και πολλές φορές μάλιστα. Η ρομαντικότητά μου, γεννημένη ίσως μαζί με εμένα, δεν με έχει εγκαταλέιψει μέχρι σήμερα. Συνέπειά της είναι, εκτός από τον προφανώς παθιασμένο πολιτικό μου λόγο, και η αδιακοπή ροπή μου προς τον έρωτα και το παιχνίδι του. Άσχετα με το αποτέλεσμα, το ψυχολογικό αυτό παιχνίδι το έχω παίξει κάμποσες φορές.

Μια ερώτηση που ανακύπτει λοιπόν είναι τί ακριβώς είναι ο έρωτας, και σε τί συνίσταται το παιχνίδι του.

Θα επιχειρήσω μια κάπως ξύλινη, επιστημονική απάντηση, παρακαλώντας για την συγνώμμη του αναγνώστη. Αλλά είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε το περιεχόμενο ενός όρου, πριν επειχηρήσουμε οποιαδήποτε προσέγγισή του.

Λοιπόν, θα όριζα τον έρωτα ως εξής: Έρωτας είναι εκείνη η προσωρινή συναισθηματική, ψυχολογική και κάποτε υλική σχέση και κατάσταση μεταξύ ενός προσώπου και ενός άλλου προσώπου, που εμεριέχει στοιχεία ακραίας ψυχοσωματικής εξάρτησης, άκρατης κτητικότητας και προστατευτικότητας, οδηγόντας τον αποκαλούμενο ερωτευμένο σε πράξεις και ενέργειες τόσο συνειδητές όσο και ασυνείδητες, στα πλαίσια τόσο του λογικού όσο και του εντικτώδους πρωτόγονου.

Το περίφημο παιχνίδι του έρωτα λοιπόν τί είναι;

Εκείνο το παιχνίδι, μεταξύ των ενδιαφερόμενων ερωτευμένων προσώπων, το οποίο αποσκοπεί στην σύσφιξη του δεσμού μεταξύ τους, και την απώτερη κάλυψη της ανάγκης για ψυχοσωματική ικανοποίηση που είναι άμεση απόρροια του ίδιου του έρωτα.

Μετά τον έρωτα, έρχεται η αγάπη.

Τόσο η επιστήμη όσο και οι βιωματικές εμπειρίες φαίνονται να συμφωνούν στο εξής:

Η αγάπη γενικότερα είναι κάτι το πιο μόνιμο, το πιο βαθύ και το πιο λογικό από τον έρωτα. Ο ίδιος ο έρωτας είναι κάτι το παράλογο, αν το σκεφτείτε. Μάλιστα, η επιστήμη διατείνεται πως η κατάσταση ενός ερωτευμένου ομοιάζει με εκείνη ενός ψυχοπαθή. Τυχαίο;

Αλλά πάλι ξεκινήσαμε να αναλωνώμαστε σε αόριστες αναλύσεις, προτού καν ορίσουμε τί είναι αυτό το οποίο πραγματευόμαστε.

Αγάπη λοιπόν, κατ' εμέ, είναι εκείνη η μακροχρόνια διατηρήσημη συναισθηματική και ψυχολογική σχέση και κατάσταση, μεταξύ ενός προσώπου και ενός άλλου προσώπου, πράγματος, ομάδας προσώπων ή ομάδας πραγμάτων, η οποία περιέχει στοιχεία ψυχολογικής και συναισθηματικής (αλληλ)εξάρτησης, ψυχολογικής, σωματικής και υλικής (αλληλο)στήριξης, και η οποία εμπαριέχεται μέσα στα όρια του λογικού, συναπαρτιζόμενη από πράξεις συνειδητές.

Το φυσικό ερώτημα που προκύπτει αυθόρμητα είναι: αν ορίσουμε τελικά έτσι την αγάπη, τότε... έχω ποτέ μου αγαπήσει;

Η απάντηση, τουλάχιστον για τους περισσότερους, είναι: ναι.

Έχουμε αγαπήσει: τους γονείς μας, την πατρίδα μας, ένα παιδικό παιχνίδι, μια ανάμνηση, ένα μέλλον, μια ιδέα, έναν άντρα, μια γυναίκα, έναν φίλο ή φίλη...

Στο 99% των ανθρώπων κάτι από τα παραπάνω έχει συμβεί. Οι υπόλοιποι είναι οι αρκετά τυχεροί ή άτυχοι, ανάλογα με την οπτική του καθενός.

Αυτά προς το παρών. Αν μου έρθει καμιά επιφοίτηση, θα σας την αναλύσω πλήρως, το υπόσχομαι.

Στρατιώτες-Ποιητές;

¨Δέν ἔχω γράψει ποιήματα
δέν ἔχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σέ μνήματα καρφῶνω...¨
Σαχτούρης, ο στρατιώτης-ποιητής

Μία στροφή, χίλιες λέξεις που έχουν χωρέσει μέσα σε ένα υποπολαπλάσιο αυτού του αριθμού. Δίχως έλεος ένας στρατιώτης-ποιητής στιγματίζει την αλήθεια ενός μαινόμενου πολέμου.
Αλλά η μοναδική ερώτηση είναι το αν αυτός ο πόλεμος είναι απαραίτητος ή όχι.
Η δική μου απάντηση; Ναι, είναι.
Αλλά ποιό είδος πολέμου; Η τυφλή, ανοργάνωτη, μαζική βία; Όχι. Σαν ένας άνθρωπος που πιστεύει ακράδαντα στην οργάνωση και στην στοχοθεσία, επιμένω πως ο αγώνας πρέπει να είναι οργανωμένος, συντονισμένος και με σαφείς στόχους, όσο και αμίληκτος και ανελέητος.
Κάθε εχθρός μας πρέπει να εξουδετερωθεί. Και κάθε φίλος του εχθρού μας είναι εχθρός μας, όπως και κάθε εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μας.
Μην το ξεχνάτε. Και μην αυταπατάσθε:
Ένα νέο μέλλον ανατέλλει, κι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Και δεν θέλουμε να καταλήξουμε σαν τον στρατιώτη ποιητή του Ζαχτούρη να καρφώνουμε σταυρούς σε μνήματα μια ζωή....

Μπάτσοι και Ναζί, το ίδιο μαγαζί!

Για άλλη μια φορά θυμηθήκαμε τί θα πει Ελληνική Αστυνομία υπό Δεξιά Κυβέρνηση!

Εκτελεστές, δολοφόνοι, φασισμός! Και πόσο χαίρομαι τις φωτιές που έχουν ανάψει παντού! Για σένα φίλε μου, που τόσο άδικα έφυγες, θα κάψουμε την Ελλάδα, θα κλείσουμε τις σχολές, θα θυμίζουμε σ' όλο το κόσμο τί θα πει αντίσταση στον φασισμό...

Μακάρι εκεί που είσαι όλα να είναι παράδεισος... Γιατί εδώ όλα έχουν γίνει κόλαση! Μια κόλαση φλεγόμενη, που κάνει στάχτη τα πάντα, για να αναδυθεί η Λευτεριά σα φοίνικας και να μας αγκαλιάσει με τα φτερά της...

Δόξα και τιμή στον μάρτυρα! Θάνατος στους φασίστες! Όλοι στους δρόμους, για να βοηθήσουμε τον ήλιο να ανατείλει σε μια νέα εποχή!

Περί ου ο λόγος...

Δεν ξέρω τί να πω... Πώς στροβιλίζονται οι σκέψεις, σαν ανεμοστρόβιλος σε μια έρημο περιβάλλοντος... αριθμοί, εξισώσεις, αισθήματα, τέχνη, λέξεις είν' η παλαίστρα της νόησής μου... Αλλά ποια είναι η αρχή του μίτου της Αριάδνης; '

"πυρός δέ ὕδωρ ἔσεται θάνατος, ὕδατος δέ ψυχῆ.."

Ἀμῆν, ἀμῆν, λέγω ὑμῖν, ο κύριος Ηράκλειτος μόνο βλάκας δεν ήταν... Τί είναι αυτό που τελικά αναζητούμε αλήθεια; Ένα τέλος, μια αρχή, μια συνέχεια; Ή μήπως ένα πάτημα από όπου θ' αφορμήσουν οι χίμαιρρες μιας αλήθειας αλλιώτικης από αυτήν που έχουμε τόσο έντεχνα σμιλέψει με τους απατηλούς συνειρμούς της επίπλαστης καθημερινής μας φρενίτιδας; Μπορεί τελικά ο ρασιοναλισμός να ερμηνεύσει τα πάντα, ή μήπως όχι;

Το νερό αποτελεί για τη φωτιά θάνατο, και με τη σειρά της η ψυχή είναι ο θάνατος του νερού...

Γιατί; είναι η πρώτη ερώτηση που έρχεται στο νου. Και η δεύρη: μήπως το νερό, η φωτιά και η ψυχή είναι σύμβολα; Και κατά πόδας η τρίτη: αν ναι, σύμβολα τίνος πράγματος;

Οι απαντήσεις πολυποίκιλες, πολυσύνθετες, σαν θάνατος αργός σε απειροστά μικρό χρονικό διάτημα, και συνάμα απλές, όσο πολύπλοκες είναι η αντιδράσης της καθεμίας προσωπικότητας που κρύβει ο καθείς μας μέσα του.

Ναι, μη γελιέστε, όσο απλοί και να δείχνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, όσο κοινότυπη και αν φαντάζει η καθημερινότητα και η ζωή τους, κρύβουν μέσα τους άπειρα αποθέματα εξέλιξης του εγώ και της συνειρμικής επεξεργασίας όσων τους περιβάλλουν. Άρα κάθε άνθρωπος είναι, δυνάμει ή ενεργεία ένα πολύπλοκο φαινόμενο, που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει εύκολα ή να υποτιμήσει αποφεύγοντας τις συνέπειες.

Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι κάποια πράγματα είναι καλύτερο να παραμένουν στο σκοτάδι. Ίσως πράγματα σαν τους μηχανισμούς της νοητικής, ψυχολογικής και ψυχικής διεργασίας στην βαθύτερη, απλούστερη, ευληπτότερη και πραγματική μορφή τους να είναι γραφτό να παραμένουν στο σκοτάδι, να μην μας ξεκλειδώσουν ποτέ πλήρως τα εσώτερα μυστικά της ύπαρξής τους.

Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι σαν εμένα ή εσάς που διαβάζετε αυτήν την μικρή μου αλληλουχία συνειρμών, άνθρωποι σαν και τον Ηράκλειτο, δεν θα αφήσουν αυτά τα μυστήρια ανεξερεύνητα, χωρίς έστω μία προσπάθεια να τα κατανοήσουν.

Και παρόλο που εκείνος, που από άλλους χαρακτηρίστικε γριφώδης, "σκοτεινός" φιλόσοφος, είχε πει:

"Ψυχῆς πείρατα ἰῶν οὐκ ἄν ἐξεύροιο, πάσαν ἐπιπορεύόμενος ὁδόν, ὃτι ἀνεξευρεύνητον ἐόν καί ἄπορον..."

Χωρίς δεύτερη σκέψη προσπαθούσε να ανακαλύψει αυτά τα πέρατα, αυτά τα όρια, που ίσως ακόμα δεν έχει δει ζωντανού ανθρώπου μάτι...

Ένα Ονειρικό Φιλί...

Σήμερα το Βράδυ είχα ένα από κείνα τα λίγα όνειρα που με συντάραξαν...

Ονειρεύτηκα πως είχα γυρίσει σε κάτι που έμμοιαζε με το παλιό μου σχολείο (Σε αυτά μου τα όνειρα σπάνια ο τόπος είναι κάποιος πραγματικός, απλά μοιάζει σε κάποιον πραγματικό), και ότι είχα επιτέλους πάρει αυτή που αγαπώ από το χέρι, της είχα εξηγήσει τα πάντα και την είχα φιλήσει...

Εκείνη η αίσθηση... Αχ! Που να πάρει... Σχεδόν ψήνομαι να πάω και να το κάνω, γαμώτο... Σχεδόν ψήνομαι να πάω και να πάρω το πρώτο αεροπλάνω για την άλλη άκρη της χώρας, να τη βρω, να την αρπάξω... Αλλά η φωνή της ξυπνητής μου λογικής, ο δολοφόνος όλων των ονείρων, μου ψιθυρίζει: "Άστο... Είναι για κείνη καλύτερα έτσι όπως είναι τα πράγματα..." Και γω υπακούω σκύβοντας την κούτρα, προσπαθώ να μη ζω στο παρελθόν ή το μέλλον, αλλά στο παρόν, και περιμένω εκείνη την ημέρα που-ίσως-όλα τα παραπάνω θα γίνουν...

Ακόμα νιώθω όμως το χέρι της στον ώμο μου, τα χείλη της πάνω στα δικά μου, ακόμη βλέπω το χαμόγελό της και τα μάτια της, απλλαγμένα από τις σκιές που συνήθως τα σκεπάζουν, και μου έρχεται να κλάψω από την αίσθηση της απουσίας και του απραγματοποίητου...

Γαμώτο... Τελικά, Οι Μητροπάνος και Πασχαλίδης έχουν δίκιο όταν λένε στις "Πεθαμένες Καλησπέρες": "ότι πιότερο αγαπάμε, μας πληγώνει πιο βαθιά"...

Άν είναι δυνατόν!
Για πολλοστή φορά έχω σιχαθεί την ζωή μου στο αμφιθέατρο... "Αγωνιστές Φοιτητές", "Φοιτητικό Κίνημα" σου λέει μετά...
Άχ! Πάνε οι παλιές καλές εποχές, που για τα δικαιώματά τους νοιαζόντουσαν όλοι, που έβγαιναν στους δρόμους και στις πλατείες, που έκλειναν πανεπιστήμια και έστηναν οδοφράγματα...
Τώρα πλέον οι περισσότεροι από εμάς, καταβεβλημένοι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας είτε αποχαυνωμένοι από τα μυνήματα που μας περνούν τα μίντια, απλά βαριόμαστε να τρέξουμε, να παλέψουμε, να διεκδικήσουμε την νίκη.
Πολιτική Συνείδηση μηδέν. Και δεν μιλώ για κομματική... Πολιτική συνείδηση στην βασική της μορφή, αυτήν του "Αυτό με συμφέρει και το διεκδικώ στα πλαίσια της δημοκρατίας".
Μα τόσο ζώα έχουμε γίνει πλέον; Κατάπως φαίνεται, ναι...

Βρε, βρε... Σαν πολύ καιρό δεν έχω να γράψω; Δεν πειράζει... Κάλιο αργά παρά ποτέ. Αν εξαιρέσεις την κούραση και τις δουλειές που έχω να κάνω, αισθάνομαι περίφημα. Καλό ε; Πως κι έτσι; Ε, ας πούμε πως έχει η ζωή τα σκαμπανευάσματά της...

Διαπιστώσεις της ημέρας:

α) Η Μαθηματικοί δεν την παλεύουν.

β) Οι ιδυοφυείς άνθρωποι είναι είτε εξαιρετικά ανιδιοτελείς, είτε εξαιρετικά σαδιστές, είτε εξαιρετικά κυκλοθυμικοί και θεότρελοι.

γ) Τα παιδιά που σπουδάζουν Ηράκλειο κατά κανόνα είναι πολύ καλά, αλλά δεν την παλεύουν και πολύ.

δ) Η υπερβολικά μεγάλη ομορφιά είναι απατηλή, αλλά η πίκρα της απάτης σχεδόν αντισταθμίζεται από το χάρμα της έκστασης που βιώνουν οι αισθήσεις.

ε) Το άνοιγμα σε κάτι καινούργιο είναι ριψοκίνδυνο. Όμως, για την μία φορά που δεν θα την πάθεις, αξίζουν οι άλλες χίλιες που θα την πάθεις.

στ) Η δύναμη του λόγου είναι μεγάλη. Με τον σωστό χειρισμό, πετυχαίνεις κάποια πράγματα που μπορεί να φαντάζουν ακατόρθωτα.

Αυτά για σήμερα. Επόμενη ενημέρωση... Όποτε μου τη βαρέσει!

Πόσο μου λείπουν τα πάντα! Είμαι μόνος στο σπίτι μου, κλεισμένος όλη μέρα στους τέσσερις τοίχους μου, είτε προσπαθώντας να ξεκλειδώσω τα μυστήρια των Θετικών Επιστημών είτε απλά σκοτώνοντας την ώρα μου στο χαζοκούτι... Τί περιμένω άραγε; Ούτε κι εγώ είμαι σίγουρος... Μα περιμένω. Μια αγαπημένη μου είπε ότι τις τελευταίες μέρες μπούχτισε να ζει στο περίπου. Εγώ μπούχτισα να ζω στο σχεδόν, στο ίσως, στην άγνοια και, ενίοτε, στη αγωνία. Πάνω απ'όλα, μπούχτισα να ζω τα σαββατοκύριακα μου απομονωμένος. Η παροδικότητα βέβαια του μπουχτίσματος είναι έκδηλη... Και γω αρπάζομαι και πάλι από τις αναμνήσεις του χθες και τα όνειρα του αύριο για μπορέσω να βγάλω και τούτη τη νύχτα.

Πάω για διάβασμα. Η συνάρτηση βαρεμάρα του εαυτού μου ίσον α επί ν, όπου α ο αριθμός των λεπτών που περνούν και ν μεαλύτερο ή ίσο του απείρου, η συνάρτηση που με περιγράφει. Άλλωστε, όπως κάθε συνάδελφος γνωρίζει, τα μαθηματικά δεν λένε ποτέ ψέματα.

Καληνύχτα, αγάπη μου! Καληνύχτα και σε σένα, αδελφούλα μου! Καληνύχτα προπάντων και σε σένα, καρδιά μου!

Κρυφές Επιθυμίες

Οι Κρυφές Επιθυμίες...
Κυριαρχούν την ζωή και το νου μας; Σίγουρα! Είναι το κίνητρο για οποιαδήποτε παρορμητική μας κίνηση... Αλλά και για κάθε φαινομενικά ηλίθια ανάγκη... Τι τάχα να έχω τώρα κατά νου;
Χα! και γιατί να σας πω;
Σάμπως θα μου πείτε ποτέ εσείς ποιες είναι οι κρυφές σας επιθυμίες;
Όχι ότι δεν μπορώ να τις μαντέψω... Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο!

Λίθος Δεύτερος (και Τελευταίος) των Θεμελίων της Γωνιάς μου...

"Non omnia possumus omnes"-Latin Proverb
"Τhere are two things that I know of, which do not have limits: human stupidity and the Universe. I'm only not sure for the second one..."-Albert Einstein(πλέον, ιδιοφυής συνάδελφος)



Οι πρώτες εντυπώσεις του μέλλοντός μου...

Ζέστη, που μοιάζει εκτός χρόνου, μα αν το καλοσκεφτείς, όχι και εκτός τόπου...
Άγνωστα μέρη, κρυμμένες καινούργιες ομορφιές προς εξερεύνηση, καινούργιες αγάπες να φωτίζουν την ημέρα...
Η νύχτα είναι ακόμη βαρετή, και πιότερο επαιδή είναι ακόμα ο κουρνιαχτός της καθημερινής μου, κουραστικής μάχης προσαρμογής...
Νοσταλγία για ό,τι έχασα, αδημονία για ό,τι βρήκα, αγωνία και ταυτόχρονα ενθουσιασμός...
Η υποχρέωση να αγαπήσω(και ας μην πολυπίστευα μέχρι τώρα πως μια τέτοια υποχρέωση υπήρχε) είναι επιτακτική... Κοιμάμαι και ξυπνώ με αυτήν την σκέψη. Κι ίσως αυτή να με βοηθήσει να τα καταφέρω τελικά...
Αν κάποιος σας εκεί πάνω στο βορρά διαβάζει αυτές τις αράδες, να ξέρει ότι σας αγαπώ και σας σκέφτομαι... Κι αν κάποιος από εσάς εδώ κάτω στο νότο μπει στον κόπο να διαβάσει αυτά τα ηλεκτρονικά αποτυπώματα των σκέψεων μου, να ξέρει ότι σας νιώθω ήδη κοντά μου, σαν αναπόσπαστο κομμάτι του Προσωπικού μου Αγώνα, σαν κομμάτι αυτού που τελικά θα γίνω...

Αχ, δεν τα μπορούμε όλα όλοι... Αλλά πάντα προσπαθούμε να τα μπορέσουμε...
Γιαυτό και τόσο συχνά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά... Μα ειλικρινά, ακόμη κι αν αυτός είναι ο νέος μου ρόλος, τώρα βαριέμαι υπερβολικά να τα σηκώσω από το πληκτρολόγιο...


Aetius

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΗ

Ή μήπως θα έπρεπε να πω "αδελφή ψυχή"; Ξέχασα, ο όρος χρησιμοποιείται σε άλλες περιστάσεις(ή καταστάσεις,αν προτιμάς)...
Πάντως, ακόμα και αν δεν είναι οι ψυχές μας αδελφές, μοιάζουν τόσο που δεν πιστεύω πως είναι τυχαία η συγγένειά μας σ'αυτή τη ζωή... Ξέχασα, έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω στις συμπτώσεις...
Όπως είπες και συ, η καινούργια εποχή στις ζωές και των δύο μας θα μας χωρίσει με πολλά χιλιόμετρα στο χώρο... Ωστόσο, έχω ακούσει πως κάθε αγάπη, ανεξαρτήτως είδους, κι εφόσον είναι δυνατή και άρα είναι αδύνατον να σβήσει, δυναμώνει όσο πιο μεγάλη είναι η απόσταση. Οπότε, υποθέτω πως έχεις δίκιο, θα είμαστε πιο κοντά από ποτέ...
Μένει μοναχά να επιβεβαιώσουμε και πάλι εκείνο το όμορφο ρητό μιας εποχής που και οι δύο σεβόμαστε και θαυμάζουμε:"Η ισχύς εν τη ενώση"...Η υποστίριξη μου έχεις προσφέρει είναι τέτοια, που ούτε γαϊδούρι δεν μπορεί να την αγνοήσει... Ξέχασα, ακόμη και τα γαϊδούρια δεν ξεχνούν να εκτιμήσουν την καλή συμπεριφορά...
Πάντως, πέρα από την πλάκα, πέρα από την πικρία, και πέρα από το... στραπατσαρισμένο σου αμαξάκι, που κάνει τόση υπομονή όση κι εμείς, να θυμάσαι πως όπως εσύ με αφήνεις να φύγω γνωρίζοντας όσο είναι δυνατόν την αγάπη σου, έτσι σε αφήνω και γω πίσω μου και μακριά μου (πάντα χωρικά, ποτέ νοητικά), αφήνοντάς σε να γνωρίζεις πως τα συναισθήματα είναι αμοιβαία...
Όπως έχω-κιόλας! παρά τις λίγες μου μέρες εδώ-επαναλάβει, καλύτερη αδερφή δεν θα μπορούσα να εχώ... Είμαι περήφανος για σένα, και καμαρώνω για τη συγγένειά μας...
Να θυμάσαι, επίσης, πως θα είμαι εδώ για να σου προσφέρω όποια υποστήριξη μπορώ στους δύσκολους καιρούς... Γιατί ξεκινάμε πάλι για το άγνωστο στις ζωές μας, και τέτοιοι καιροί στις καινούργιες μας περιπέτειες είναι αναπόδραστοι...

Σ'ευχαριστώ πολύ... Για όλα...

http://enigma-omnia.blogspot.com/2008/09/blog-post_17.html

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΕΑΥΤΕ...

Μη ρωτήσεις πώς νιώθω... Ένα κουβάρι οι συλλογισμοί μου, ένα χάος η ζωή μου, ένα τίποτε τα όνειρά μου... Τί να'ναι τάχα αυτό που τώρα μου πλακώνει τα σωθικά; Μοναξιά; Αγάπη; Επιυθμία;

Βαριέμαι τόσο πολύ να νιώθω, τελικά...

Μα πώς να το αποφύγω; Πάντοτε κατέληγα να πιάνω πάτο, και να σηκώνομαι έπειτα πάλι...

Φοβάμαι...

Φοβάμαι το μέλλον, φοβάμαι αυτά που αισθάνομαι, φοβάμαι να ακούσω ακόμη και τα αγαπημένα μου τραγούδια, γιατί ίσως χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση...

Η έλλειψη συντροφιάς αυτή τη στιγμή είναι μέσα μου έκδηλη, και έτσι καταπιέζω αυτά που νιώθω, αρνούμενος να τους επιτρέψω να βγουν στην επιφάνεια, ώστε να μην παρεμποδίσουν την αναζήτηση αυτή της αγκαλιάς όπου τελικά θα μπορώ να γείρω για να τα εκφράσω...

Τί σου είναι η ηλιθιότητα, ε;

Χα! Γελάς... Επιτέλους, τα κατάφερες... Και ήδη περνά εκείνο το πλάκωμα εντός σου... Επέζησες και αυτή τη φορά, αλλά είσαι αλώβητος; Ας το ελπίσουμε...

Και ας προχωρήσουμε, για ακόμη μια φορά, μπροστά...

Αφιερωμένο σ'όσες αγάπες αφήνω τώρα πίσω μου...

Μιλτιάδης Πασχαλίδης-Βυθισμένες Άγκυρες

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια

κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο

ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια

νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια

και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο...

και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο...

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω...

Δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω...

Μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς, δεν ξέρω...

Μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω,

και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"...

και να σου πω...

Ρεφραίν:

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω...

Φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου...

Νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω,

να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω

σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου...

σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου...

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου,

κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω...

"Να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου",

"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"...

Πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω...

Πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω...

Ρεφραίν(x2)

Πλησιάζει η ώρα...

Πλησιάζει η ώρα...

Και γω σαν αετός θα πετάξω,
πάν'απ' τις θάλασσες,
στην νέα μου πατρίδα,
ανάλαφρα,
επιβλητικά,
με το κεφάλι μου ψηλά...

Δεν γνώρισα τόπο δικό μου.
Όλη μου η πορεία πέταγμα,
από σπίτι σε σπίτι,
από πόλη σε πόλη,
από λιμάνι σε λιμάνι,
από αγάπη σε αγάπη...

Δεν πρόλαβα ποτές να συνηθίσω
πρόσωπα κ εικόνες,
κι όποτε δεσμούς έπλεκε η μοίρα μου,
εγώ έπρεπε πάντα να τους κόψω...

Είν' ωραίο το πέταγμα...
Μα όπως καθετί,
έχει το τίμημά του...

Ελεύθερος λοιπόν,
πάντα ξάνοιγα τα φτερά μου,
με πίστη στο αύριο,
με δειλία μπρος στο τώρα...

Και ενώ ο κρύος αραιός αγέρας
πάντα μεθούσε την καρδιά μου,
έχτιζε σιγά-σιγά τη φωλιά της η νοσταλγία,
κι η επιθυμία να σταθώ σ'ένα κλαδί.
Μια επιθυμία μέχρι τώρ'απλήρωτη...

Έτσι λοιπόν, πλησιάζει πάλι η ώρα...
Αλλαγή πορείας στο πέταγμα,
μερικά καινούργια κλαδάκια
στη φωλιά της νοσταλγίας
που ποτέ δεν πετά...

A.L.A.

Δημήτρης Ζερβουδάκης-Σεντόνια Δίχτυα

Ένα τραγούδι από τα λίγα... Απολάυστε το!




Σ' ακολουθώ, σαν φως αχνό
μέσα στην καταιγίδα, ζω στο βυθό
μα σ' έχω για πυξίδα

Πριν να χαθώ μες στο κενό
σαν αστραπή σε είδα, γλυκιά ηχώ
να σπας την αλυσίδα

Μα το κορμί είν' αφορμή σε μια πορεία
και η σοφία το τέρμα της
Τρίζουν αρμοί σαν οδυρμοί και απλώνει η νύχτα
σεντόνια δίχτυα, το δέρμα της

Σαν να γυρνώ σ' ότι αγαπώ
όμως αυτό δε φτάνει, σε προσπερνώ
μα σ' έχω για λιμάνι

Κρατώ κρυφό ό,τι μισώ
σ' ένα πυκνό σκοτάδι, πανί λευκό
κρατάω για σημάδι


Σημ. Αφιερωμένο στην Αδερφή μ, και στην μεγαλύτερη ανεκπλήρωτή μου αγάπη...

Ακούστε το! Αξίζει... : http://www.youtube.com/watch?v=o4TrkRxy_9U

Ρε Μαρία...

Ρε συ αδερφούλα μου...
Πολυαγαπημένη μου Μαρία...

Τί μας λένε, Μαρία μου;
Ακούς;

Λένε πως είναι ανώτεροι,
Πως συνυπάρχουν με το θείο,
λένε πως είναι αφέντες μας
και κύριοι των πεπρωμένων μας,
λένε-αλλά μοναχά αυτό ξέρουν να κάνουν....

Μας αποδιώχνουν στις σκιές,
και πρέπει εμείς να παλέψουμε,
σαν φοίνικες ν'αναδυθούμε απ'τις στάχτες,
Ν' αποδιώξουμε τα όρνεα
που επιβουλεύονται
σάρκες νόηση φρόνημα ψυχή...

Και μεις παλεύουμε, Μαρία μου,
Χαιρόμαστε, ύστερα πεθαίνουμε,
μα σε πείσμα τους, ξαναγεννιόμαστε...

Γι'άλλη μια φορά είμαι αισιόδοξος, Μαρία.
Και λίγο ίσως φοβισμένος.
Σε νιώθω όμως στην διπλανή αρένα,
κοντά μου να δίνεις τον δικό σου αγώνα,
και παίρνω θάρρος και έμπνευση.

"Παρόλ'αυτά Μαρία" που λέει και η ποιήτρια.
Παρόλ'αυτά, αδελφή μου πολυαγαπημένη...

Αφιερωμένο-Πού αλλού;
Στην καλύτερη αδερφή που θα μπορούσα να έχω...

Σκέψεις

"Κυκλοφορεί μέσα μου ο έρωτας... Απροσδιόριστος, κραταίος, τρομερός...
Αντί για αίμα, εφορμά μέσα στις φλέβες μου, καταλαμβάνει κάθε κομμάτι του κπρμιού μου...
Νιώθω πως πεθαίνω...
Ξέροντας όμως πως θα ζήσω, θα συνεχίσω... Τα δάκρυα αναπόφευκτα, όπως και ο χωρισμός, πριν εκδηλωθεί έστω η παραμικρή υπόνοια συνέχειας...
Μια μοναχά λατρεία, μια θεά κατέχει τώρα τις σκέψεις μου... Την μισώ, την αγαπώ, μα δεν ξέρω πως να την σταματήσω... Μου τριβελίζει το μυαλό, μου ροκανίζει την νόηση, και παρόλα αυτά είμαι δικός της.
Και τώρα την αφήνω, για να αναζητήσω το μέλλον μου...
Φεύγω... Μα παίρνω μαζί μου την σκέψη της στα μπαγκάζια μου, μαζί με άλλες πολλές σκέψεις, με μύριες αναμνήσεις...
Φεύγω..."

Αέτιος...

Λίθος Πρώτος των θεμελίων της Γωνιάς μου...

"Fons Vitae Sapientia..."

Τί να πρωτοπεί κανείς για τις μύριες ιστορίες που έχω να μοιραστώ με τους άλλους; Ξεχνώντας πως-ίσως-υπήρξε μια εποχή που περιδιαβαίναμε χαρούμενοι τους δρόμους της προσωπικής μας περιπέτειας, έχουμε νομίζω όλοι να θυμηθούμε μοναχά όσες δυσκολίες μας διαμόρφωσαν...

Γιατί, κακά τα ψέματα, οι δυσκολίες κυρίως μας διαμορφώνουν, τα εμπόδια κι οι αναποδιές, ενώ καθένας μας συναντά τις δικές του δυσκολίες.

Μην αμφιβάλλετε γι' αυτό...

Εύποροι και φτωχοί, γυναίκες ή άντρες, μικροί ή μεγάλοι, όλοι αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις της καθημερινότητας και του παρελθόντος μας, έτσι που στο τέλος ψάχνουμε μια γωνιά να ακουμπήσουμε τις σκέψεις μας και να ξεκουράσουμε τον νου από την έντονη, και μολαταύτα μάταια, προσπάθειά του.

Γι' αυτό κι εγώ, ένας ακόμα Περιπλανητής ανάμεσα στους πολλούς, τώρα πρίν αλλάξω γι' άλλη μια φορά τη ρώτα της ζωής μου, αποφάσισα να δημιουργήσω μια μικρή γωνιά ανωνυμίας, για να καταστήσω επώνυμες για τους όποιους ενδιαφερόμενους και συμπάσχοντες τις σκέψεις και τα συμπεράσματά μου. Θέτοντας λοιπόν τα θεμέλια μιας ακόμα αρχής, εύχομαι μονάχα να ευοδώσει αυτή μου η προσπάθεια.