Άν είναι δυνατόν!
Για πολλοστή φορά έχω σιχαθεί την ζωή μου στο αμφιθέατρο... "Αγωνιστές Φοιτητές", "Φοιτητικό Κίνημα" σου λέει μετά...
Άχ! Πάνε οι παλιές καλές εποχές, που για τα δικαιώματά τους νοιαζόντουσαν όλοι, που έβγαιναν στους δρόμους και στις πλατείες, που έκλειναν πανεπιστήμια και έστηναν οδοφράγματα...
Τώρα πλέον οι περισσότεροι από εμάς, καταβεβλημένοι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας είτε αποχαυνωμένοι από τα μυνήματα που μας περνούν τα μίντια, απλά βαριόμαστε να τρέξουμε, να παλέψουμε, να διεκδικήσουμε την νίκη.
Πολιτική Συνείδηση μηδέν. Και δεν μιλώ για κομματική... Πολιτική συνείδηση στην βασική της μορφή, αυτήν του "Αυτό με συμφέρει και το διεκδικώ στα πλαίσια της δημοκρατίας".
Μα τόσο ζώα έχουμε γίνει πλέον; Κατάπως φαίνεται, ναι...