ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΕΑΥΤΕ...

Μη ρωτήσεις πώς νιώθω... Ένα κουβάρι οι συλλογισμοί μου, ένα χάος η ζωή μου, ένα τίποτε τα όνειρά μου... Τί να'ναι τάχα αυτό που τώρα μου πλακώνει τα σωθικά; Μοναξιά; Αγάπη; Επιυθμία;

Βαριέμαι τόσο πολύ να νιώθω, τελικά...

Μα πώς να το αποφύγω; Πάντοτε κατέληγα να πιάνω πάτο, και να σηκώνομαι έπειτα πάλι...

Φοβάμαι...

Φοβάμαι το μέλλον, φοβάμαι αυτά που αισθάνομαι, φοβάμαι να ακούσω ακόμη και τα αγαπημένα μου τραγούδια, γιατί ίσως χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση...

Η έλλειψη συντροφιάς αυτή τη στιγμή είναι μέσα μου έκδηλη, και έτσι καταπιέζω αυτά που νιώθω, αρνούμενος να τους επιτρέψω να βγουν στην επιφάνεια, ώστε να μην παρεμποδίσουν την αναζήτηση αυτή της αγκαλιάς όπου τελικά θα μπορώ να γείρω για να τα εκφράσω...

Τί σου είναι η ηλιθιότητα, ε;

Χα! Γελάς... Επιτέλους, τα κατάφερες... Και ήδη περνά εκείνο το πλάκωμα εντός σου... Επέζησες και αυτή τη φορά, αλλά είσαι αλώβητος; Ας το ελπίσουμε...

Και ας προχωρήσουμε, για ακόμη μια φορά, μπροστά...