Ρε Μαρία...

Ρε συ αδερφούλα μου...
Πολυαγαπημένη μου Μαρία...

Τί μας λένε, Μαρία μου;
Ακούς;

Λένε πως είναι ανώτεροι,
Πως συνυπάρχουν με το θείο,
λένε πως είναι αφέντες μας
και κύριοι των πεπρωμένων μας,
λένε-αλλά μοναχά αυτό ξέρουν να κάνουν....

Μας αποδιώχνουν στις σκιές,
και πρέπει εμείς να παλέψουμε,
σαν φοίνικες ν'αναδυθούμε απ'τις στάχτες,
Ν' αποδιώξουμε τα όρνεα
που επιβουλεύονται
σάρκες νόηση φρόνημα ψυχή...

Και μεις παλεύουμε, Μαρία μου,
Χαιρόμαστε, ύστερα πεθαίνουμε,
μα σε πείσμα τους, ξαναγεννιόμαστε...

Γι'άλλη μια φορά είμαι αισιόδοξος, Μαρία.
Και λίγο ίσως φοβισμένος.
Σε νιώθω όμως στην διπλανή αρένα,
κοντά μου να δίνεις τον δικό σου αγώνα,
και παίρνω θάρρος και έμπνευση.

"Παρόλ'αυτά Μαρία" που λέει και η ποιήτρια.
Παρόλ'αυτά, αδελφή μου πολυαγαπημένη...

Αφιερωμένο-Πού αλλού;
Στην καλύτερη αδερφή που θα μπορούσα να έχω...