Πλησιάζει η ώρα...

Πλησιάζει η ώρα...

Και γω σαν αετός θα πετάξω,
πάν'απ' τις θάλασσες,
στην νέα μου πατρίδα,
ανάλαφρα,
επιβλητικά,
με το κεφάλι μου ψηλά...

Δεν γνώρισα τόπο δικό μου.
Όλη μου η πορεία πέταγμα,
από σπίτι σε σπίτι,
από πόλη σε πόλη,
από λιμάνι σε λιμάνι,
από αγάπη σε αγάπη...

Δεν πρόλαβα ποτές να συνηθίσω
πρόσωπα κ εικόνες,
κι όποτε δεσμούς έπλεκε η μοίρα μου,
εγώ έπρεπε πάντα να τους κόψω...

Είν' ωραίο το πέταγμα...
Μα όπως καθετί,
έχει το τίμημά του...

Ελεύθερος λοιπόν,
πάντα ξάνοιγα τα φτερά μου,
με πίστη στο αύριο,
με δειλία μπρος στο τώρα...

Και ενώ ο κρύος αραιός αγέρας
πάντα μεθούσε την καρδιά μου,
έχτιζε σιγά-σιγά τη φωλιά της η νοσταλγία,
κι η επιθυμία να σταθώ σ'ένα κλαδί.
Μια επιθυμία μέχρι τώρ'απλήρωτη...

Έτσι λοιπόν, πλησιάζει πάλι η ώρα...
Αλλαγή πορείας στο πέταγμα,
μερικά καινούργια κλαδάκια
στη φωλιά της νοσταλγίας
που ποτέ δεν πετά...

A.L.A.