Πόσο μου λείπουν τα πάντα! Είμαι μόνος στο σπίτι μου, κλεισμένος όλη μέρα στους τέσσερις τοίχους μου, είτε προσπαθώντας να ξεκλειδώσω τα μυστήρια των Θετικών Επιστημών είτε απλά σκοτώνοντας την ώρα μου στο χαζοκούτι... Τί περιμένω άραγε; Ούτε κι εγώ είμαι σίγουρος... Μα περιμένω. Μια αγαπημένη μου είπε ότι τις τελευταίες μέρες μπούχτισε να ζει στο περίπου. Εγώ μπούχτισα να ζω στο σχεδόν, στο ίσως, στην άγνοια και, ενίοτε, στη αγωνία. Πάνω απ'όλα, μπούχτισα να ζω τα σαββατοκύριακα μου απομονωμένος. Η παροδικότητα βέβαια του μπουχτίσματος είναι έκδηλη... Και γω αρπάζομαι και πάλι από τις αναμνήσεις του χθες και τα όνειρα του αύριο για μπορέσω να βγάλω και τούτη τη νύχτα.

Πάω για διάβασμα. Η συνάρτηση βαρεμάρα του εαυτού μου ίσον α επί ν, όπου α ο αριθμός των λεπτών που περνούν και ν μεαλύτερο ή ίσο του απείρου, η συνάρτηση που με περιγράφει. Άλλωστε, όπως κάθε συνάδελφος γνωρίζει, τα μαθηματικά δεν λένε ποτέ ψέματα.

Καληνύχτα, αγάπη μου! Καληνύχτα και σε σένα, αδελφούλα μου! Καληνύχτα προπάντων και σε σένα, καρδιά μου!