Περί ἕρωτος καί ἀγάπης...

Ας επανέλθουμε, μετά το αγωνιστικό διάλειμμα, στις φιλοσοφικές μας αναζητήσεις...

Ένα θέμα που με απασχολεί τελευταία είναι κάτι που έχει απασχολήσει, λιγότερο ή περισσότερο, τη σκέψη πολλών ανθρώπων, φιλοσόφων και μη:

Ο έρωτας και η αγάπη.

Αναρωτιέμαι: έχω ποτέ ερωτευθεί; Η απάντηση είναι μία: Προφανώς και ναι. Και πολλές φορές μάλιστα. Η ρομαντικότητά μου, γεννημένη ίσως μαζί με εμένα, δεν με έχει εγκαταλέιψει μέχρι σήμερα. Συνέπειά της είναι, εκτός από τον προφανώς παθιασμένο πολιτικό μου λόγο, και η αδιακοπή ροπή μου προς τον έρωτα και το παιχνίδι του. Άσχετα με το αποτέλεσμα, το ψυχολογικό αυτό παιχνίδι το έχω παίξει κάμποσες φορές.

Μια ερώτηση που ανακύπτει λοιπόν είναι τί ακριβώς είναι ο έρωτας, και σε τί συνίσταται το παιχνίδι του.

Θα επιχειρήσω μια κάπως ξύλινη, επιστημονική απάντηση, παρακαλώντας για την συγνώμμη του αναγνώστη. Αλλά είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε το περιεχόμενο ενός όρου, πριν επειχηρήσουμε οποιαδήποτε προσέγγισή του.

Λοιπόν, θα όριζα τον έρωτα ως εξής: Έρωτας είναι εκείνη η προσωρινή συναισθηματική, ψυχολογική και κάποτε υλική σχέση και κατάσταση μεταξύ ενός προσώπου και ενός άλλου προσώπου, που εμεριέχει στοιχεία ακραίας ψυχοσωματικής εξάρτησης, άκρατης κτητικότητας και προστατευτικότητας, οδηγόντας τον αποκαλούμενο ερωτευμένο σε πράξεις και ενέργειες τόσο συνειδητές όσο και ασυνείδητες, στα πλαίσια τόσο του λογικού όσο και του εντικτώδους πρωτόγονου.

Το περίφημο παιχνίδι του έρωτα λοιπόν τί είναι;

Εκείνο το παιχνίδι, μεταξύ των ενδιαφερόμενων ερωτευμένων προσώπων, το οποίο αποσκοπεί στην σύσφιξη του δεσμού μεταξύ τους, και την απώτερη κάλυψη της ανάγκης για ψυχοσωματική ικανοποίηση που είναι άμεση απόρροια του ίδιου του έρωτα.

Μετά τον έρωτα, έρχεται η αγάπη.

Τόσο η επιστήμη όσο και οι βιωματικές εμπειρίες φαίνονται να συμφωνούν στο εξής:

Η αγάπη γενικότερα είναι κάτι το πιο μόνιμο, το πιο βαθύ και το πιο λογικό από τον έρωτα. Ο ίδιος ο έρωτας είναι κάτι το παράλογο, αν το σκεφτείτε. Μάλιστα, η επιστήμη διατείνεται πως η κατάσταση ενός ερωτευμένου ομοιάζει με εκείνη ενός ψυχοπαθή. Τυχαίο;

Αλλά πάλι ξεκινήσαμε να αναλωνώμαστε σε αόριστες αναλύσεις, προτού καν ορίσουμε τί είναι αυτό το οποίο πραγματευόμαστε.

Αγάπη λοιπόν, κατ' εμέ, είναι εκείνη η μακροχρόνια διατηρήσημη συναισθηματική και ψυχολογική σχέση και κατάσταση, μεταξύ ενός προσώπου και ενός άλλου προσώπου, πράγματος, ομάδας προσώπων ή ομάδας πραγμάτων, η οποία περιέχει στοιχεία ψυχολογικής και συναισθηματικής (αλληλ)εξάρτησης, ψυχολογικής, σωματικής και υλικής (αλληλο)στήριξης, και η οποία εμπαριέχεται μέσα στα όρια του λογικού, συναπαρτιζόμενη από πράξεις συνειδητές.

Το φυσικό ερώτημα που προκύπτει αυθόρμητα είναι: αν ορίσουμε τελικά έτσι την αγάπη, τότε... έχω ποτέ μου αγαπήσει;

Η απάντηση, τουλάχιστον για τους περισσότερους, είναι: ναι.

Έχουμε αγαπήσει: τους γονείς μας, την πατρίδα μας, ένα παιδικό παιχνίδι, μια ανάμνηση, ένα μέλλον, μια ιδέα, έναν άντρα, μια γυναίκα, έναν φίλο ή φίλη...

Στο 99% των ανθρώπων κάτι από τα παραπάνω έχει συμβεί. Οι υπόλοιποι είναι οι αρκετά τυχεροί ή άτυχοι, ανάλογα με την οπτική του καθενός.

Αυτά προς το παρών. Αν μου έρθει καμιά επιφοίτηση, θα σας την αναλύσω πλήρως, το υπόσχομαι.