For whom the bell tolls...

Για μένα μάλλον χτυπά η καμπάνα... Δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να αισθάνομαι, δεν ξέρω τί αισθάνομαι και, το χειρότερο δεν είμαι σίγουρος αν και για ποια το αισθάνομαι. Πιθανά ονόματα; πολλά. Πιθανά συναισθήματα; επίσης. Δεν μπορώ όμως να κατονομάσω τίποτε από τα δύο με βεβαιότητα.

Νιώθω και πάλι χαμένος, νιώθω κουρασμένος, νιώθω ότι δεν έχω καμία διάθεση να ξαναερωτευτώ, να δώσω άλλη μια ευκαιρία σ' αυτό το κάτι που τόσες φορές με πλήγωσε και με απογοήτευσε... Κι όμως, πάντα η ελπίδα σιγοκαίει τα σπλάχνα μου, ξεπετάγεται από τις χαραμάδες του λογικού και της κοινωνικής ευπρέπειας, λάμπει στιγμιαία και χάνεται πάλι πίσω διωγμένη από το σκοτάδι των αναστολών. Γιατί αυτό το σκοτάδι φοβάται ότι μια μέρα το φως θα γίνει τόσο δυνατό και ισχυρό που οι χαραμάδες θα ραγίσουν, θα ανοίξουν κι άλλο, κι άλλο μέχρι το λογικό να σπάσει σε χίλια κομμάτια και η ελπίδα να ξεχυθεί ακράτητη προς τα έξω.

Έχω μάθει να περιμένω. Έχω μάθει να απογοητεύομαι. Αυτό που με τρομάζει όμως είναι το ότι δεν έχω μάθει να νικάω, να διαχειρίζομαι την νίκη και να απολαμβάνω ως εκ τούτου τα τρόπαια της...

Γιαυτό και φοβάμαι το κάθε μου βήμα, την κάθε μου λέξη. Γιαυτό και, παρά της χαραμάδες και τις μικρές του αδυναμίες, το τείχος της λογικής μου είναι πολύ ισχυρό για να πέσει εύκολα.

Αλλά πρέπει να πέσει. Και όσο το συντομότερο τόσο το καλύτερο...

Το μίσος...

Πώς είναι να μισείς; Να μισείς με όλο σου το είναι, κάθε κύτταρο και μόριο ακόμα του κορμιού σου, κάθε στάλα της ψυχής σου, με τόση οργή και κακία να αναβλύζει από μέσα σου, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ακόμα είσαι κάτι ανθρώπινο ή έστω ανθρωποειδές;

Μιλώ συνέχεια για αγάπη, για έρωτα, για πόνο, αλλά σπάνια μιλώ για το μίσος. Κι όμως, είναι μία από τις μεγαλύτερες κινητήριες δυνάμεις της ανθρώπινης ιστορίας... Απόρροια κι αυτό ίσως του φόβου, αλλά και πάλι, κάτι το τρομερό, το συγκλονηστικό.

Όχι, μην καταφρονείτε το μίσος...

Γιατί το μίσος σπάει ατσάλι και λιώνει βουνά, θέτει το μυαλό σε λειτουργία, επινοεί τα πιο παράτολμα, γενναία και ευφυή σχέδια, διοχετεύει δημιουργικά αργά ή γρήγορα όσα αποθέματα σκέψης διαθέτει κάποιος...

Και αυτό νιώθω τον τελευταίο καιρό, όλο και συχνότερα. Καθαρό, κατάμαυρο, άσβεστο, αδυσώπητο, ανελέητο, αφοριστικό, απόλυτο, καταστρεπτικό μίσος. Μίσος προς νοοτροπίες και συμπεριφορές, και μίσος προς όσους ανθρώπους είτε τις συντηρούν, είτε υποφέρουν από αυτές κι όμως πιστεύουν ότι τους κάνουν ευτυχισμένους και γαντζώνονται πάνω τους, σαν τον Οδυσσέα στη σανίδα του.

Και με αφήνουν μόνο μου, "φωνή βοώντος εν τη ερήμω", να τους προειδοποιώ, να τους δίνω την απαραίτητη ώθηση για να ελευθερωθούν επιτέλους, κι αυτοί, μέσα στην νωθρότητα που τους παρέχει η ασφάλεια της συμόρφωσης στο απεχθές κατεστημένο της ζωής τους, όχι μόνο δεν κουνούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να ξεφύγουν, αλλ' ίσα ίσα με αποπέρνουν και με απορρίπτουν, βολευόμενοι με ό,τι ταιριάζει στα στενόμυαλα πρότυπα της κοσμοθεωρίας τους.

Πώς μετά μια καθολική αγάπη να μη γίνει καθολικό μίσος; Πώς μία δύναμη άμυνας, υπομονής, αντοχής και ηρεμίας να μη γίνει δύναμη επίθεσης, καταστροφής, επινόησης και οργής;

Το μίσος αυτό είναι καλά θεμελιωμένο και δεν ξέρω πλέον αν τελικά πρέπει να το πολεμήσω ή να το αφήσω να αγκαλιάσει την ύπαρξή μου. Η καρδιά μου μου λέει να το πνίξω στα σκοτάδια από τα οποία ήρθε, αλλά η λογική μου μου λέει πως για να φύγουν αυτά τα σκοτάδια, αυτό είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που μπορώ να χρησιμοποιήσω.

Δεν ξέρω πλέον. Δεν ξέρω τίποτα. Τυχερός είναι όποιος ποτέ του δεν αγάπησε...

"Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας..."

Γιατί μου δημιουργείται όλο και περισσότερο η εντύπωση ότι οι άνθρωποι είναι γενικά μαζοχιστές που εθελοτυφλούν για κάποιον περίεργο λόγο;

Αναζητούν την αγάπη από εκεί που δεν θα την βρουν ποτέ, απορρίπτουν την αγάπη όταν τους προσφέρεται απλόχερα από πηγές που δεν συμβαδίζουν με τα ηλίθια πρότυπα τελειότητάς τους, δεν εκτιμούν το όμορφο και το γενναιόδωρο, ενώ γοητεύονται από το άσχημο και το εχθρικό.

Και έτσι σιγά-σιγά, όποιος μοιράζει απλόχερα στην αρχή την αγάπη και το ενδιαφέρον του, καταλήγει να κλείνεται, να απομακρύνεται, να ξεχνά πως είναι να αγαπιέσαι και να αγαπάς, και να θυμάται μόνο πως είναι να πονάς και να μισείς...

Γιατί να είμαστε γαμώτο τόσο περίεργα ανώμαλοι; Όλοι διατεινόμαστε ότι δουλεύουμε για την πάρτη μας, και τελικά μόνο αυτήν βλάπτουμε.

Δεν αντέχω άλλο, ούτε εμένα ούτε τους άλλους. Είναι ώρες που μισώ, με όση δύναμη μπορεί να κρύβει αυτή η λέξη, την υποκρισία των γύρω μου πρώτιστα, αλλά και τη δική μου. Και το μίσος είναι απύθμενο, κραταίο, συνοδευμένο πάντα από σιωπηρή-συνήθως-λύσσα και ανείπωτη λύπη... Σε τέτοιο βαθμό που θέλω να τα κάνω όλα λίμπα και να ξεσπάσω σε κλάμα μέχρι εξαντλήσεως ταυτόχρονα...

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω...

Απλά βαρέθηκα να προσπαθώ να πάω κόντρα στο παιχνίδι της υποκρισίας και της ανοησίας των άλλων, να γίνομαι ενοχλητικός που τους υποδεικνύω τα λάθη και τα ψεγάδια τους, και γιαυτό να απομονώνομαι από όλους. Έτσι μου έρχεται να πάω να πνιγώ για να γλυτώσω και να αφήσω τους άλλους να πνιγούν... Γιατί τελικά το αξίζουν.

Και όλα αυτά είναι δηλητήριο, που πρέπει να το βγάλω, και να φροντίσω να βγει έτσι ανώδυνα, γιατί αν το κρατήσω και αφήσω την κύστη του να σπάσει και να χυθεί, τότε πολλούς θα πάρει και θα κουτρουβαλιάσει ο διάολος...

Τέλος πάντων. Ας πούμε προς το παρόν, όσο από αυτό το δηλητήριο έπρεπε να βγει βγήκε. Δεν σημαίνει πως γιατρεύτηκα βέβαια, αλλά δεν θα πληγώσω και κανέναν άλλον. Και δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να κλείσω παρά με τους στίχους του αγαπημένου μου τραγουδιστή:

"Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας

μ'ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάω

να 'χετε υπ' όψιν σας, μια μέρα θα σας φάω

όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας..."

"Fast est ab hoste docere..."

Είναι δέον να μαθαίνεις από τον εχθρό σου.

Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας, παρά ο εαυτός μας;

Παρόλα αυτά, φαινόμαστε καμιά φορά απρόθυμοι να μάθουμε από τα λάθη μας, ίσως επειδή αρνούμαστε πεισματικά ότι ήταν λάθη. Έχουμε την ανόητη τάση να δίνουμε πάντα δίκιο στον Εαυτό μας, να αγνοούμε τους άλλους και να μην αναγνωρίζουμε ότι σφάλαμε, διαιωνίζοντας έτσι μια συμεριφορά κι έναν τρόπο δράσης που βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι είναι από αναποτελεσματικός μέχρι (αυτο)καταστροφικός.

Δεν γεννιόμαστε, ούτε γινόμαστε αλάνθαστοι. Αλλά είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε, να το χωνέψουμε, να συλλάβουμε το πλήρες νόημα αυτής της αλήθειας, που μας ταλανίζει σαν γένος για αιώνες: πάντα θέλαμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει κάπου γύρω μας μια αυθεντία που θα έχει διαθέσιμες όλες τις σωστές απαντήσεις για όλα όσα μας περιβάλουν και διαδραματίζονται στην ζωή μας. Κι όταν πλέον αποδείχθηκε λογικά πως τέτοια αυθεντία ούτε καν μπορούσε να εννοηθεί, είτε μείναμε προσκολημμένοι στις παλαιές μας πεποιθήσεις αγνοόντας την αλήθεια, είτε στραφήκαμε μέσα μας για να βρούμε εκεί την ζητούμενη αυθεντία.

Η πρώτη προαναφερθείσα αντίδραση είναι λάθος για πολλούς προφανείς λόγους, τους οποίους - θέλω να πιστεύω τουλάχιστον - ότι τους κατανοήτε. Η δεύτερη όμως είναι ταυτόχρονα καρπός της ορθότητας και του παραστρατήματος.

Γιατί όντως η απόλυτη αυθεντία της ζωής μας είναι μέσα μας, στην ψυχή μας. Αυτή έχει όλους τους δρόμους που πρέπει να βαδίσουμε, και όλους τους προορισμούς που πρέπει να αναζητήσουμε. Κατέχει και τις σωστές ερωτήσεις, και τις σωστές απαντήσεις σε αυτές. Γιατί τελικά, το μόνο το οποίο μπορεί να υπαγορεύσει σε ένα σκεπτόμενο άτομο το τί θα κάνει και τί θα απογίνει είναι ο εαυτός του, γιατί ακόμα και το να ακολουθεί κανείς τις επιρροές των άλλων είναι θέμα του χαρακτήρα του και της διαμόρφωσής αυτού.

Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η συνταγή λειτουργεί μόνο για εμάς τους ίδιους, και για κανέναν άλλον. Μπορεί βέβαια να υπάρξει ένα σταθερό σύστημα αξιολόγησης για τους χαρακτήρες ολονών μας, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες της περιόδου στην οποία κάποιος έζησε και έδρασε. Κι αυτό είναι και το μοναδικό κρητήριο που χρησιμοποιεί και η ίδια η φύση: ποιός από εμάς κατάφερε ή καταφέρνει, και σε ποιο βαθμό, να φανεί χρήσιμος για την ευρύτερη κοινωνία των συνανθρώπων του, θέτοντας το λιθαράκι του πάνω στον ιερότατο καθεδρικό της ανθρώπινης προόδου. Πάραυτα όμως, κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του και κατά συνέπεια το χαρακτήρα του τέλειο και καλύτερο από όλους, γιατί είναι αλήθεια ότι όλοι μας έχουμε τουλάχιστον ένα (και τις περισσότερες φορές πολλά παραπάνω), ανεπαίσθητο ή μη, ψεγάδι στην σύνθεση μας αυτή που λέγεται "εγώ".

Και γιαυτό ακριβώς, ο εαυτός μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Πρέπει να μάθουμε να μην υποπέφτουμε στα λάθη εκείνα στα οποία μας παρασύρει, να αντλούμε τα διδάγματα κάθε εμπειρίας και να αγωνιζόμαστε αδιάκοπα για την προσωπική μας βελτίωση, χωρίς ποτέ μα ποτέ να εφησυχάσουμε λέγοντας ότι είμαστε ικανοποιημένοι, πόσο μάλλον τέλειοι.

Είναι κάτι που έχει γίνει αντιληπτό από τους φιλοσόφους εδώ και εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες χρόνια, και πιστεύω πως και τα παραπάνω είχαν κατά νου οι Λατίνοι όταν έβγαζαν μέσα από τη σοφία τους το τόσο χρήσιμο, περιεκτικό και αξιοσημείωτο ρητό τους:

"Fast est ab hoste docere..."

Ίσως έχεις δίκιο. Ίσως δεν ήτανε γραφτό...

Ίσως έχεις δίκιο αγάπη μου. Ίσως δεν ωφελούσε σε τίποτα το όνειρό μας. Ανήκουμε σε κόσμους διαφορετικούς. Έχω μάθει να σκέφτομαι εκτός πλαισίων, κι εσύ εντός. Έχω μάθει να φτιάχνω τους κανόνες μου, εσύ έχεις μάθει να υπακούς στους κανόνες που φτιάχνουν και έφτιαξαν άλλοι για σένα.

Και παρόλο που οι αξίες μας είναι οι ίδιες, επειμένεις να τους δίνεις συγκεκριμένο χρώμα και να μην τις βλέπεις σαν ένα κοινό πανανθρώπινο πλαίσιο συνεννόησης. Και έτσι, σε έχασα για μια ιδέα, ένα ακαθόριστο και αόριστο Θεό εκφρασμένο μέσα από ένα σύνολο κανόνων συντεταγμένο 1400 χρόνια πριν. Αυτό σε γεμίζει τόσο, που δεν μπορείς να κάνεις ούτε μια υποχώρηση, ούτε ένα βήμα πίσω, ώστε να προχωρήσεις την πραγμάτωση του ονείρου που τριβέλιζε τα μυαλά μας τόσον καιρό. Δε σου ζήτησα θυσίες. Αλλά παρόλα αυτά εσύ επέλεξες να παραιτηθείς, και δεν απαρνήθηκες την σκλαβιά που σε κρατάει δέσμια για την ελευθερία που σου προσφέρει το όνειρό μου. Κι ενόσω λες ότι προτιμάς να μην είσαι σκλάβα, αρνείσαι να δεις το προφανές και λες ότι αυτό που σε σκλαβώνει σου αρέσει. Στη Δύση θα το λέγαμε ίσως σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αλλά εσύ είσαι στην Ανατολή, και κει υποθέτω πως αυτό είναι το φυσιολογικό.

Όμως δεν θα πω τίποτε άλλο. Με χώρησες, μα δε σου κρατώ κακία. Μου έδωσες χαρά και ελπίδα, άσχετα εάν τα πήρες πίσω. Και παρόλο που το "Μακτούμπ" της φυλής σου δεν μας περιέλαβε στις λίστες του, και πρέπει να αδειάσω από τη μορφή σου τον θρόνο στην καρδιά μου, θα πάρεις την κορωνίδα στο χρονοντούλαπο όσων αγάπησα, ώστε να μην σε ξεχάσω ποτέ.

Μαασαλάμαχ, αγάπη μου...

Το "εγώ" και το "εμείς"

Πού τελικά τελειώνει το "εγώ" και που αρχίζει το "εμείς";

Το παραπάνω ερώτημα έχει τεθεί σε λάθος βάση: καταρχάς, τίθεται ερώτημα για το κατά πόσο αυτές οι δύο έννοιες διαχωρίζονται εξ αρχής.

Για εμένα, η απάντηση είναι όχι.

Το προσωπικό συμφέρον και η προσωπική δράση του καθενός, καθότι επηρεάζει ένα μικρό ή μεγαλύτερο κοινωνικό σύνολο ή ομάδα, είναι από ένα σημείο και μετά θέμα όλου του συνόλου. Είτε το θέλουμε είτε όχι, καθείς μας συμμετέχει αναπόφευκτα σε μία ομάδα, με τους σκοπούς, τις κινήσεις και τις τύχες της οποίας είναι απόλυτα συνυφασμένος.

Έτσι, κανείς δεν μπορεί να θέσει ένα ζήτημα σε προσωπική βάση. Ό,τι, μα ό,τι και και αν κάποιος κάνει ή πει, είναι υπόλογος στην ομάδα, μικρή ή μεγάλη, την οποία θέλοντας και μη αντιπροσωπεύει, και η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να του ζητήσει το λόγο για αυτές του τις πράξεις και τα λόγια.

Και εν τέλει, εάν κάποιος θέλει να εξυπηρετήσει το δικό του συμφέρον μακροπρόθεσμα, πρέπει να υπηρετήσει το συμφέρον της ομάδας του, είτε αυτή η ομάδα λέγεται οικογένεια, χωριό, πόλη, κοινότητα, κόμμα, πατρίδα, παράταξη, ρεύμα, φιλοσοφία, θρησκεία. Και αυτό ακριβώς το νόημα είχαν και έχουν και πρέπει να έχουν οι οποιεσδήποτε ηγετικές θέσεις ευθύνης: το νόημα της υπηρεσίας απέναντι σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, και όχι αυτό της εκμετάλευσής του.

Όσο πιο γρήγορα λοιπόν όλοι μας τα αντιληφθούμε αυτά, όσο πιο γρήγορα όλοι μας, ηγέτες και καθηγούμενοι, μάθουμε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο, τόσο πιο γρήγορα θα πετύχουμε τους στόχους μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Η αυτοεπιβεβαίωση της Ύπαρξης

Υπάρχουμε; Και αν ναι, σε τί συνίσταται η ύπαρξή μας; Ίσως οι ζωές μας, αυτά που βιώνουμε, να είναι αποκυήματα της δικής μας ή μιας αλλότριας φαντασίας, πολλές φορές τόσο ξεφτισμένα, τόσο ανούσια, που μας έρχεται να κλάψουμε από την ίδια μας την οικτρή ανιαρότητα. Άλλες φορές, αυτά τα αποκυήματα είναι τόσο μοναδικά, τόσο δημιουργικά, που ίσως αξίζει για κάποιον τρίτο που ίσως παρακολουθεί να υποστεί ώρες πλήξης μόνο και μόνο για λίγα λεπτά μεγαλοπρέπειας. Από την άλλη, ανακύπτει η εξής ερώτηση: Πώς γίνεται κάτι που πονά και χαροποιεί τόσο, που καθορίζει το περιβάλλον του και καθορίζεται αντίστροφα από αυτό, που εμπνέει ακόμα και στις πιο ποταπές του εκφράσεις προκαλώντας τους φωτισμένους σκοτεινούς χαρακτήρες της τέχνης να δημιουργήσουν αριστουργήματα, να είναι απλά προϊόν κάποιας φαντασίας; Η ερώτηση είναι μεν σωστή, αλλά το επιχείρημα εύκολα καταρίψιμο. Όσα νιώθουμε δεν είναι παρά αποτελέσματα φυσικών, απόλυτα ορθολογικά καθορισμένων διεργασιών, των χημικών αντιδράσεων στα κύτταρα του εγκεφάλου μας. Με λίγα λόγια, ακόμη και αν πρόκειται περί αντιδράσεων σε ερεθίσματα, όσα βιώνουμε είναι απλά... "μέσα στο κεφάλι μας"! Τρομακτική η διαπίστωση, αλλά αληθινή. Εφόσον λοιπόν ό,τι αντιλαμβανόμαστε είναι δημιούργημα της εγκεφαλικής μας δραστηριότητας, τότε κάλλιστα θα μπορούσε, με μόνη δεδομένη την ύπαρξη του εγκεφάλου μας, τίποτα από όλα αυτά να μην υπάρχει. Ωστόσο, η παραπάνω συλλογιστική παραβλέπει μία πολύ βασική διάσταση της έννοιας της ύπαρξης: ότι αυτή δεν μπορεί να καθοριστεί στα πλαίσια μεμονωμένων περιπτώσεων, αλλά μάλλον σε ένα σύστημα αλληλεπιδρώντων υποψήφιων υπάρξεων. Με άλλα λόγια, το αν υπάρχει κάτι ή όχι καθορίζεται αυστηρά όχι από αυτό το ίδιο κάτι, αλλά από κάτι άλλο που αλληλεπιδρά μαζί του ή προσπαθεί να αλληλεπιδράσει: τίποτα δεν υπάρχει από μόνο του, αλλά το περιβάλλον επιβεβαιώνει η απορρίπτει την πιθανότητα ύπαρξης του. Υπό αυτό το πρίσμα, το υπάρχω δεν σημαίνει σκέφτομαι (κατά το "σκέφτομαι άρα υπάρχω"), αλλά μάλλον έχω αντίκτυπο, άρα υπάρχω. Αυτός είναι ένας ορισμός της ύπαρξης ("Ύπαρξη ορίζεται ως η ιδιότητα κάποιας έννοιας, ούσης ή μη ούσης, να έχει αντίκτυπο στο περιβάλλον της και να αλληλεπιδρά με αυτό"), στον οποίο μέχρι στιγμής ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος με τον οποίο έχω συζητήσει έχουμε καταφέρει να βρούμε αξιόλογο αντίλογο. Τελικά, και εφόσον ό, τι μας περιτριγυρίζει έχει κάποια επίδραση πάνω μας, ακόμα και με την απλή του ύπαρξη, ίσως αυτός ο ορισμός να χωλαίνει, ή απλά η ύπαρξη να αυτοεπιβεβαιώνεται. Άλλωστε, η ερώτηση που μπορεί να μας βυθίσει σε έναν ακόμα ατέλειωτο και κουραστικό παιχνίδι σκέψεων είναι προφανής: "Υπάρχει η Ύπαρξη σαν έννοια;"

Ο τολμών ας απαντήσει...

Αυθόρμητοι Συνειρμοί

Δεν έχω ιδέα γιατί, μα τον τελευταίο καιρό βλέπω παντού γύρω μου προδοσία και εγκατάλειψη. Όσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερα άτομα γνωρίζω, είτε για πρώτη φορά είτε καλύτερα, και παρόλα αυτά βυθίζομαι σε μια πρωτόγνωρη, αββυσική αίσθηση μοναξιάς..

Και ενώ υπάρχουν στιγμές που είμαι απλά ήρεμος, πολλές φορές αισθάνομαι την βαθιά ανάγκη να εξωτερικεύσω την απογοήτευση και την οργή μου, να σκοτώσω όνειρα και ελπίδες άλλων, να τους δώσω να καταλάβουν έστω και για ένα λεπτό τί μου κάνουν.

Δόξα τοις θεοίς, αρκετά έχω κερδίσει μέχρι στιγμής από κοινωνική άποψη: πιστούς φίλους, άξιους αντιπάλους, ευρύτατο κύκλο, "υψηλές" γνωριμίες, φήμη, σεβασμό, θαυμασμό. Όλα εκτός από αυτό που θέλω πραγματικά: αγάπη, και προπάντων έρωτα.

Ναι, έχω αναρωτηθεί γιατί, αλλά δεν είμαι πλέον βέβαιος ότι η απάντηση είναι απλή. Γιατί, ακόμη και εκεί πάνω που πάω να πιστέψω πως ήρθε επιτέλους και για μένα η ώρα, εκεί απογοητεύμαι, ξενίζομαι, και απομακρύνομαι (ή νιώθω πως με απομακρύνουν). 

Ίσως δεν έχω γίνει κατανοητός: δε ζητάω οίκτο ούτε ελεημοσύνη, και δεν θα αρκεστώ ποτέ σε ψίχουλα. Δεν με ενδιαφέρει εάν με πουν ψώνιο, αλλά ξέρω τί αξίζω ρε γαμώτο, και αξίζω πολλά παραπάνω από όσα μου έχουν προσφέρει, σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον.

Και, όπως είναι επόμενο, η απογοήτευση και η μαυρίλα παίρνουν σβάρνα, σαν ακράτητη χιονοστοιβάδα, την πίστη μου στον εαυτό μου και σε όλα όσα έχω πετύχει, και την κλονίζουν συθέμελα. Κλείνομαι πάλι στον εαυτό μου, αποκόπτω κάθε ομφάλιο λώρο με την πραγματικότητα και χάνομαι σε ενασχολήσεις ανούσιες που άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να μου αδειάσουν το κεφάλι από τις σκέψεις μου. 

Το μεγαλείο μου, αυτό του Στοχαστή, εκλείπει και χάνεται, και παραμένω ένα άδειο κύμβαλο, που επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια, πλήττει με τη (μη-)ζωή του, και αμφισβητεί ακόμα και αυτό το δικαίωμά του στην ευτυχία.

Γαμώτο, πως κατάντησα μια σκιά αυτού που ήμουν, ξέροντας παράλληλα πως το μόνο πράγμα που θα με κάνει να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου είναι πολύ μακριά για να το φτάσω; 

Και , κάτι τέτοιες στιγμές, πόσο μισώ τον εαυτό μου, τους άλλους, τους πάντες και τα πάντα σχεδόν...

Παντού γύρω μου βλέπω προδοσίες εγκατάλειψης. Μαθαίνουν το επώνυμο, ξεχνούν το όνομά μου, όπως λέει και ένας αγαπημένος τραγουδιστής. Κι εγώ καλούμαι από τον εαυτό μου να απολογηθώ γιαυτό, λες και είμαι ο υπαίτιος. Μπορεί και να είμαι λίγο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μου αναγνωρίζω το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης.

Στην τελική, εγώ είμαι αυτός που μπορεί να πει: "Βαρέθηκα να δίνω χωρίς να παίρνω."

Κι ας ακουστεί εγωιστικό. Ποσώς με νοιάζει, γιατί το τελευταίο για το οποίο μπορεί κανείς να με κατηγορήσει στη ζωή μου είναι νομίζω ο εγωισμός...

Ίσως εγώ όμως να με κατηγορώ για την έλλειψη αυτού... Γιαυτό... Περιμένω. Κι όταν η ώρα μου έρθει... 

Ααααα....

Σαν τραγουδάκι...

Αχ βρε Δάφνη... ακόμα και τούτη τη στιγμή με (περί)παίζεις... Και μου λείπεις ήδη ρε γαμώτο... Ποιός ξέρει τί έχεις τελικά στο μυαλό, στην ψυχή και στην καρδιά σου, εκτός από εσένα; Γιαυτό, και τώρα, ένα βράδυ-ή μάλλον, μια νύχτα-όπως λέει και το παρόν τραγούδι, που μου λείπεις, σου αφιερώνω αυτό το κομμάτι... Κι ας αναλάβει ο θεός μου, ο Μίλτος, να σου πει τί αισθάνομαι... Γιατί εγώ ειλικρινά, μ' όλη μου την ικανότητα, δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις...

Αύγουστος-Νίκος Παπάζογλου

Αν και έχω πολλά να πω-μην έχετε καμιά αμφιβολία-δεν βρήκα καλύτερη ανάρτηση από αυτήν... Αφιερωμένο στην παλιά μου αγάπη αλλά και σ'αυτό που κατά πάσα πιθανότητα είναι ένας καινούριος απέλπιδος έρωτας... Όχι ότι αυτό έχει σημασία... Ο έρωτας, ακόμα κι όταν πονάει, είναι όμορφος...

Προς τους... "Συντρόφους"...

Τόσον καιρό δεν μιλάω στα αμφιθέατρα, όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω, αλλά αντίθετα σας έχω πολλά άπλητα μαζεμένα και με τις παρωπίδες που έχετε όχι μόνο δε θα με ακούσετε, αλλά θα με βγάλετε και φασίστα.

Αλλά δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να μιλήσω. Να πω ότι έχω κρατήσει μέσα μου να σιγοβράζει τόσον καιρό, να εξεσκήσω πλέον το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, που άλλωστε έχει κατακτηθεί με πολύ κόπο και περισσότερες ακόμα θυσίες.

Να τι σκέφτομαι για σας, Σύντροφοι της "Ριζοσπαστικής", "Επαναστατικής" και "Ανεξάρτητης" Αριστεράς:

Είστε ένα μάτσο πορωμένοι καννίβαλοι, πού άλλο πράγμα εκτός από τον δρόμο και την κτάληψη δεν αγαπάτε. Σας αρέσει μονάχα αυτό που ονομάζετε Αγώνα, το οποίο όμως το έχετε καταντήσει μονάχα μια ξεφτιλισμένη άσκοπη αναρχία.

Δεν έχετε καμία πρόθεση να κάνετε τα πράγματα καλύτερα. Το μόνο που θέλετε είναι να εκτονώσετε την οργή που νιώθετε,ίσως επειδή θεωρείτε ότι η ζωή δεν σας φέρθηκε καλά.

Αιθεροβατείτε μονίμως, μένοντας προσκολλημένοι στον στόχο, συγχαίοντάς τον με τα μέσα.

Μονίμως θέλετε να διεκδηκήτε. Ποτέ δεν θέλετε να απολαύσετε όμως αυτά που έχετε-που έχουμε, μάλλον- ήδη κατακτήσει.

Και ο λόγος είναι απλός: Είτε δεν σας ενδιαφέρει να κατακτήσετε αλλά μονάχα να επαναστατείτε διαρκώς εναντίον των πάντων, είτε απλά τα θέλετε όλα δικά σας.

Το πρώτο, σύντροφοι, πληροφοριακά, λέγεται μανία. Το δεύτερο, απληστία.

Δεν υποτίθεται ότι αυτά είναι που πολεμάμε; Κι όμως, αυτά είναι τα ίδια πάθη που διακατέχουν και εσάς.

Αλλά δεν είναι τα μόνα.

Πιστεύετε ότι όποιος δεν είναι σαν και εσάς είναι εχθρός του σκοπού σας. Πιστεύετε ότι όποιος δεν συμμερίζεται την κάθε σας λέξη είναι ο "κακός", το "φασιστοειδές", ο "αντεπαναστάτης", ο "βολεμένος", το "παιδί του καναπέ". Και ενώ όταν μιλάτε και σας διακόπτει για να εκφράσει την αντίθεσή του τού λέτε να "σκάσει" και να "το βουλώσει", όταν μιλάει αυτός λέγοντας πράγματα που δεν σας αρέσουν ή δεν σας συμφέρουν, τον διακόπτετε με κοροιδίες, γιουχαίσματα και με προφανή εμπάθεια δεν τον αφήνετε να αποσώσει τον λόγο του.

Αυτό, σύντροφοι, αν το βλέπατε να το κάνουν άλλοι, θα το λέγατε "Μισαλλοδοξία", "Αδιαλλαξία", ίσως και "φασισμό", σίγουρα πάντως θα το χαρακτηρίζατε "αντιδημοκρατικό".

Αν και δεν θα το θέλατε, δεν βλέπω το λόγο να μην χαρακτηρίσω και γω έτσι τις δικές σας ενέργειες.

Πάρτε το επιτέλους χαμπάρι: η γνώση πέντε λέξεων, σειρών, παραγράφων, κεφαλαίων, βιβλίων ακόμα του οποιουδήποτε Μαρξ δεν σας κάνουν αλάνθαστους πάπες. Το να καταδικάζετε την, έστω υποτυπώδη, δημοκρατία που την έχει πετύχει ο λαός μας φτύνοντας αίμα στις φυλακές, τις εξορίες και τους πολυαγαπημένους σας δρόμους δεν σας κάνει καλύτερους αγωνιστές. Η αβίαστη,ψυχρή απόρριψη και μείωση των μέχρι στιγμής κατακτήσεων μας, τόσο σαν πολίτες όσο και σαν φοιτητές, απλά ως ανεπαρκών, αποτελεί ύβρη για τις μεγάλες θυσίες και πραγματικούς αγώνες που έχουν συντελεστεί μέχρι στιγμής.

Αλλά, αντί να χρησιμοποιήσετε αυτά που έχουμε συλλογικά κερδίσει για να μπορέσουμε επιτέλους να πετύχουμε την ολοκληρωτική νίκη, εσείς τα διαολοστέλνετε και βλέπετε μονάχα πάντα και στο καθετί αφορμές για να συνεχίσετε αυτό που καταχρηστικά ονομάζετε"αγώνα", και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ανοργάνωτη, άμορφη και αναποτελεσματική τρέλα, που ο μόνος βαθύτερός της στόχος είναι να ικανοποιήσει το πατροπαράδοτο πρότυπο του αγωνιστή που κουβαλάτε ως ιδανικό στις κούτρες σας.

Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, και τα μέσα με τα οποία ο αγώνας διεξάγεται πρέπει να εξελιχθούν και να προσαρμοστούν στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Καταλάβετε το επιτέλους: δεν είμαστε στα 1917, στα 1920, στα 1940-45, στο '50, το '60, το '70 ή το '80, ούτε καν στο '90. Το ημερολόγιο στα κινητά σας (ειρωνία ε;) γράφει 2009. Συνηθίστε το.

Γιατί το να βλέπετε ένα Κίνημα τύπου περασμένων δεκαετιών εκεί όπου δεν υπάρχει κανένα Κίνημα, δεν σας κάνει ρομαντικούς επαναστάτες. Σας κάνει ηλίθιους.

Να τί σκέφτομαι για σας. ότι πρέπει επιτέλους να προσγειωθείτε στο σήμερα και να σταματήσετε να είστε προσκολλημένοι στο παρελθόν. Να σταματήσετε να βουλώνετε τα αφτιά σας μπρος στις απόψεις των άλλων, παραμένοντας κολλημένοι σε ιδέες βιβλίων που γράφτηκαν είκοσι, τριάντα, πενήντα ή και ενενήντα και παραπάνω χρόνια πριν. Να σταματήσετε να βλέπετε τους εαυτούς σας ως αυτόκλητους δικτάτορες του προλεταριάτου, που θα συμπαρασύρουν όλους τους υπόλοιπους, συμφωνούντες και μη, στην κατρακύλα ή την "άνοδό" τους.

Αποφασίστε επιτέλους: θέλετε να γίνετε επιστήμονες ή θαμώνες του δρόμου;

Αν θέλετε το πρώτο, επιτέλους σταματήστε να φυγοπονήτε, συμπεριφερθήτε σαν σωστοί επιστήμονες και σαν σωστοί φοιτητές και βγήτε από την μονίμως οργισμένη μιζέρια σας, μπήτε στα αμφιθέατρα να σπουδάσετε σαν έλλογοι άνθρωποι και διεκδηκήστε ό,τι σίγουρα δικαιούστε και σεις και μεις με όπλο τη δημοκρατία, το διάλογο και τη σοβαρότητα-ακόμα και όταν τα πράγματα χρειαστεί πραγματικά, και όχι μόνο στην φαντασία σας, να φτάσουν στα άκρα.

Αν θέλετε το δεύτερο, τότε παρατήστε εμάς που θέλουμε πραγματικά να σπουδάσουμε-και όχι να φωνάζουμε σαν μανιακοί μονίμως-στην ησυχία μας, βγήτε από τις σχολές και πηγαίνετε στα σπίτια και τις μόνιμες πορείες σας και αφήστε να κάνουν την βρώμικη δουλειά της διεκδήκησης καλύτερων συνθηκών σπουδών άτομα προσγειωμένα και σοβαρά, που ζουν εναρμονισμένα με τις απαιτήσεις των καιρών τους.

Αυτά είχα να πω. Και ο νοών νοείτω...

Πού είναι οι Άραβες;

Θα μου πείτε: Γιατί Να το γυρίσω πάλι στα πολιτικά;

Η απάντησή μου είναι: μα έχω άλλη επιλογή;

Θα περίμενε κανείς, ότι εκείνη η απαίσια γενοκτονία που υπέστησαν οι Εβραίοι θα τους είχε μάθει τον ανθρωπισμό πιο καλά από οποινδήποτε άλλον. Αλλά αντίθετα, φαίνεται πως όσοι αργότερα αποφάσισαν να γίνουν Ισραηλίτες, έγιναν πιο απάνθρωποι απ' ότι ήταν πριν, ίσως πιο απάνθρωποι και από αυτούς που τους κυνήγησαν.

Γιατί παίρνω το μέρος των Παλαιστινίων; Μα γιατί δεν είναι αυτοί οι εισβολείς εκεί κάτω, ούτε οι δυνατοί. Οι εισβολείς είναι οι Ισραηλινοί, που εκδίωξαν τους Μουσλμάνους από τα σπίτια τους, στη γη όπου έπι αιώνες ζούσαν οι πρόγονοί τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους πολεμούν μέχρι και σήμερα, χρησιμοποιώντας αναίσχυντα και απροκάλυπτα τη δύναμη που τους εξασφάλισε ο Δυτικός Κόσμος για να τους κάνει δάκτυλους των συμφερόντων τν προνομιούχων μελών του. Και τώρα, προβαίνουν σε ένα πόλεμο, που ισοδυναμεί με γενοκτονία. Ακόμα και στους φορείς της ανθρωπιστικής βοήθειας επιτίθενται.

Είναι αλήθεια, και η Χαμάς σκοτώνει άμαχους. Είναι αλήθεια, και οι Ισραηλίτες πονούν. Αλλά, σε αντίθεση με τη Χαμάς, αυτό που κάνουν τώρα οι Ισραηλινοί ισοδυναμεί με γενοκτονία. Φανταστείτε ότι οι Τούρκοι έχουν αποκλείσει την Αθήνα από γη, θάλασσα και αέρα με όλον τον πληθυσμό της μέσα, και ρίχνουν τόνους βομβών κάθε μέρα.

Πώς αισθάνεστε; Προφανώς όχι καλά.

Τότε, τί να πούν αυτοί οι άνθρωποι εκεί κάτω, των οποίων το έθνος διώκεται ανελέητα από τη Δύση και το τσιράκι της, το Ισραήλ, που οι περισσότεροί τους ζούν στις τρώγλες των προσφυγικών καταυλισμών, πολλές φορές ο ένας πάνω στον άλλο, με τον φόβο του θανάτου να πλανάται κάθε μέρα παντού γύρω τους, με αναμνήσεις βίαιων θανάτων συγγενών τους, πολλές φορές χωρίς ρεύμα, νερό ή τροφή;

Και αν τους αντιπαραβάλουμε με τους βολεμένους κατοίκους της χώρας που τους διώκει, με τα όμορφα σπίτια τους και τις ωραίες προσοδοφόρες δουλειές τους, με την ελευθερία να ασκούν την θρησκεία τους όπως τους αρέσει, με την προστασία του συστήματος που απολαμβάνουν, με τον εξοπλισμό που τους έχει παραχωρηθεί από τη Δύση και τους ανώτερους αριθμούς τους, και μόνο τον απροσδιόριστο φόβο του ξαφνικού θανάτου από την έκρηξη ενός καμικάζι ή μίας ρουκέτας να σκιάζει λίγο τον καθημερινό τους παράδεισο, τότε η αντίθεση και η αδικία γίνεται εξοργιστικά προφανής.

Θα μου πείτε να μη μιλάω για βόλεμα, αφού και ο ίδιος βολεμένος είμαι. Όμως εγώ, εσείς, εμείς σαν χώρα, ούτε πειράζουμε κανέναν ούτε έχουμε την πρόθεση να πειράξουμε. Αγωνιζόμαστε να περιφρουρήσουμε αυτά που έχουμε και ίσως να τα αυξήσουμε, χωρίς όμως να σκοτώνουμε όσους είναι διαφορετικοί από μας, γιατί δεν εισβάλαμε σ' αυτήν την χώρα, αλλ' αντίθετα την κληρονομήσαμε από τους προπάτορές μας.

Αλλά τελικά, ποια είναι η ελπίδα του Παλαιστινιακού λαού; Μια εύθραυστη εκεχειρία; Μια ανεπαρκής για πολλοστή φορά ανθρωπιστική βοήθεια, τα ψίχουλα που τους πετά η διπρόσωπη Δύση, που προσωρινά θα γεμίσουν τις πεινασμένες κοιλιές τους και θα βάλουν μια προσωρινή στέγη πάνω από τα κεφάλια τους στη θέση των κατεστραμένων ή κατεχόμενων σπιτιών τους;

Προφανώς όχι.

Γιατί, αν η εγκατάλειψη της Δύσης είναι μια φορά εγκληματική, η εγκατάλειψη των Παλαιστινίων από τους Άραβες είναι διπλά εγκληματική.

Το μόνο που τελικά μπορεί να σώσει την Παλαιστίνη, είναι εκατομμύρια τόνοι Αραβικών βομβών στα κεφάλια του θρασύδειλου κράτους του Ισραήλ, που τολμά να αυτοαποκαλείται "δημοκρατία", μιαίνοντας την ιερότατη αυτή λέξη. Όχι μόνο για να αναγκαστούν δια της βίας να μην κάνουν ό,τι κάνουν, μα για να καταλάβουν τελικά τί έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια, και τί κάνουν αυτή τη στιγμή.

Άρα, τελικά είχε δίκιο εκείνη η χαροκαμένη παλαιστίνια γυναίκα που κραύγαζε στην κάμερα μπρος στο κατεστραμμένο της σπίτι:

"Πού είναι οι Άραβες;"

Πού είναι, αλήθεια;...