Αναζητούν την αγάπη από εκεί που δεν θα την βρουν ποτέ, απορρίπτουν την αγάπη όταν τους προσφέρεται απλόχερα από πηγές που δεν συμβαδίζουν με τα ηλίθια πρότυπα τελειότητάς τους, δεν εκτιμούν το όμορφο και το γενναιόδωρο, ενώ γοητεύονται από το άσχημο και το εχθρικό.
Και έτσι σιγά-σιγά, όποιος μοιράζει απλόχερα στην αρχή την αγάπη και το ενδιαφέρον του, καταλήγει να κλείνεται, να απομακρύνεται, να ξεχνά πως είναι να αγαπιέσαι και να αγαπάς, και να θυμάται μόνο πως είναι να πονάς και να μισείς...
Γιατί να είμαστε γαμώτο τόσο περίεργα ανώμαλοι; Όλοι διατεινόμαστε ότι δουλεύουμε για την πάρτη μας, και τελικά μόνο αυτήν βλάπτουμε.
Δεν αντέχω άλλο, ούτε εμένα ούτε τους άλλους. Είναι ώρες που μισώ, με όση δύναμη μπορεί να κρύβει αυτή η λέξη, την υποκρισία των γύρω μου πρώτιστα, αλλά και τη δική μου. Και το μίσος είναι απύθμενο, κραταίο, συνοδευμένο πάντα από σιωπηρή-συνήθως-λύσσα και ανείπωτη λύπη... Σε τέτοιο βαθμό που θέλω να τα κάνω όλα λίμπα και να ξεσπάσω σε κλάμα μέχρι εξαντλήσεως ταυτόχρονα...
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω...
Απλά βαρέθηκα να προσπαθώ να πάω κόντρα στο παιχνίδι της υποκρισίας και της ανοησίας των άλλων, να γίνομαι ενοχλητικός που τους υποδεικνύω τα λάθη και τα ψεγάδια τους, και γιαυτό να απομονώνομαι από όλους. Έτσι μου έρχεται να πάω να πνιγώ για να γλυτώσω και να αφήσω τους άλλους να πνιγούν... Γιατί τελικά το αξίζουν.
Και όλα αυτά είναι δηλητήριο, που πρέπει να το βγάλω, και να φροντίσω να βγει έτσι ανώδυνα, γιατί αν το κρατήσω και αφήσω την κύστη του να σπάσει και να χυθεί, τότε πολλούς θα πάρει και θα κουτρουβαλιάσει ο διάολος...
Τέλος πάντων. Ας πούμε προς το παρόν, όσο από αυτό το δηλητήριο έπρεπε να βγει βγήκε. Δεν σημαίνει πως γιατρεύτηκα βέβαια, αλλά δεν θα πληγώσω και κανέναν άλλον. Και δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να κλείσω παρά με τους στίχους του αγαπημένου μου τραγουδιστή:
"Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ'ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάω
να 'χετε υπ' όψιν σας, μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας..."
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου