Το μίσος...

Πώς είναι να μισείς; Να μισείς με όλο σου το είναι, κάθε κύτταρο και μόριο ακόμα του κορμιού σου, κάθε στάλα της ψυχής σου, με τόση οργή και κακία να αναβλύζει από μέσα σου, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ακόμα είσαι κάτι ανθρώπινο ή έστω ανθρωποειδές;

Μιλώ συνέχεια για αγάπη, για έρωτα, για πόνο, αλλά σπάνια μιλώ για το μίσος. Κι όμως, είναι μία από τις μεγαλύτερες κινητήριες δυνάμεις της ανθρώπινης ιστορίας... Απόρροια κι αυτό ίσως του φόβου, αλλά και πάλι, κάτι το τρομερό, το συγκλονηστικό.

Όχι, μην καταφρονείτε το μίσος...

Γιατί το μίσος σπάει ατσάλι και λιώνει βουνά, θέτει το μυαλό σε λειτουργία, επινοεί τα πιο παράτολμα, γενναία και ευφυή σχέδια, διοχετεύει δημιουργικά αργά ή γρήγορα όσα αποθέματα σκέψης διαθέτει κάποιος...

Και αυτό νιώθω τον τελευταίο καιρό, όλο και συχνότερα. Καθαρό, κατάμαυρο, άσβεστο, αδυσώπητο, ανελέητο, αφοριστικό, απόλυτο, καταστρεπτικό μίσος. Μίσος προς νοοτροπίες και συμπεριφορές, και μίσος προς όσους ανθρώπους είτε τις συντηρούν, είτε υποφέρουν από αυτές κι όμως πιστεύουν ότι τους κάνουν ευτυχισμένους και γαντζώνονται πάνω τους, σαν τον Οδυσσέα στη σανίδα του.

Και με αφήνουν μόνο μου, "φωνή βοώντος εν τη ερήμω", να τους προειδοποιώ, να τους δίνω την απαραίτητη ώθηση για να ελευθερωθούν επιτέλους, κι αυτοί, μέσα στην νωθρότητα που τους παρέχει η ασφάλεια της συμόρφωσης στο απεχθές κατεστημένο της ζωής τους, όχι μόνο δεν κουνούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να ξεφύγουν, αλλ' ίσα ίσα με αποπέρνουν και με απορρίπτουν, βολευόμενοι με ό,τι ταιριάζει στα στενόμυαλα πρότυπα της κοσμοθεωρίας τους.

Πώς μετά μια καθολική αγάπη να μη γίνει καθολικό μίσος; Πώς μία δύναμη άμυνας, υπομονής, αντοχής και ηρεμίας να μη γίνει δύναμη επίθεσης, καταστροφής, επινόησης και οργής;

Το μίσος αυτό είναι καλά θεμελιωμένο και δεν ξέρω πλέον αν τελικά πρέπει να το πολεμήσω ή να το αφήσω να αγκαλιάσει την ύπαρξή μου. Η καρδιά μου μου λέει να το πνίξω στα σκοτάδια από τα οποία ήρθε, αλλά η λογική μου μου λέει πως για να φύγουν αυτά τα σκοτάδια, αυτό είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που μπορώ να χρησιμοποιήσω.

Δεν ξέρω πλέον. Δεν ξέρω τίποτα. Τυχερός είναι όποιος ποτέ του δεν αγάπησε...