Πού είναι οι Άραβες;

Θα μου πείτε: Γιατί Να το γυρίσω πάλι στα πολιτικά;

Η απάντησή μου είναι: μα έχω άλλη επιλογή;

Θα περίμενε κανείς, ότι εκείνη η απαίσια γενοκτονία που υπέστησαν οι Εβραίοι θα τους είχε μάθει τον ανθρωπισμό πιο καλά από οποινδήποτε άλλον. Αλλά αντίθετα, φαίνεται πως όσοι αργότερα αποφάσισαν να γίνουν Ισραηλίτες, έγιναν πιο απάνθρωποι απ' ότι ήταν πριν, ίσως πιο απάνθρωποι και από αυτούς που τους κυνήγησαν.

Γιατί παίρνω το μέρος των Παλαιστινίων; Μα γιατί δεν είναι αυτοί οι εισβολείς εκεί κάτω, ούτε οι δυνατοί. Οι εισβολείς είναι οι Ισραηλινοί, που εκδίωξαν τους Μουσλμάνους από τα σπίτια τους, στη γη όπου έπι αιώνες ζούσαν οι πρόγονοί τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους πολεμούν μέχρι και σήμερα, χρησιμοποιώντας αναίσχυντα και απροκάλυπτα τη δύναμη που τους εξασφάλισε ο Δυτικός Κόσμος για να τους κάνει δάκτυλους των συμφερόντων τν προνομιούχων μελών του. Και τώρα, προβαίνουν σε ένα πόλεμο, που ισοδυναμεί με γενοκτονία. Ακόμα και στους φορείς της ανθρωπιστικής βοήθειας επιτίθενται.

Είναι αλήθεια, και η Χαμάς σκοτώνει άμαχους. Είναι αλήθεια, και οι Ισραηλίτες πονούν. Αλλά, σε αντίθεση με τη Χαμάς, αυτό που κάνουν τώρα οι Ισραηλινοί ισοδυναμεί με γενοκτονία. Φανταστείτε ότι οι Τούρκοι έχουν αποκλείσει την Αθήνα από γη, θάλασσα και αέρα με όλον τον πληθυσμό της μέσα, και ρίχνουν τόνους βομβών κάθε μέρα.

Πώς αισθάνεστε; Προφανώς όχι καλά.

Τότε, τί να πούν αυτοί οι άνθρωποι εκεί κάτω, των οποίων το έθνος διώκεται ανελέητα από τη Δύση και το τσιράκι της, το Ισραήλ, που οι περισσότεροί τους ζούν στις τρώγλες των προσφυγικών καταυλισμών, πολλές φορές ο ένας πάνω στον άλλο, με τον φόβο του θανάτου να πλανάται κάθε μέρα παντού γύρω τους, με αναμνήσεις βίαιων θανάτων συγγενών τους, πολλές φορές χωρίς ρεύμα, νερό ή τροφή;

Και αν τους αντιπαραβάλουμε με τους βολεμένους κατοίκους της χώρας που τους διώκει, με τα όμορφα σπίτια τους και τις ωραίες προσοδοφόρες δουλειές τους, με την ελευθερία να ασκούν την θρησκεία τους όπως τους αρέσει, με την προστασία του συστήματος που απολαμβάνουν, με τον εξοπλισμό που τους έχει παραχωρηθεί από τη Δύση και τους ανώτερους αριθμούς τους, και μόνο τον απροσδιόριστο φόβο του ξαφνικού θανάτου από την έκρηξη ενός καμικάζι ή μίας ρουκέτας να σκιάζει λίγο τον καθημερινό τους παράδεισο, τότε η αντίθεση και η αδικία γίνεται εξοργιστικά προφανής.

Θα μου πείτε να μη μιλάω για βόλεμα, αφού και ο ίδιος βολεμένος είμαι. Όμως εγώ, εσείς, εμείς σαν χώρα, ούτε πειράζουμε κανέναν ούτε έχουμε την πρόθεση να πειράξουμε. Αγωνιζόμαστε να περιφρουρήσουμε αυτά που έχουμε και ίσως να τα αυξήσουμε, χωρίς όμως να σκοτώνουμε όσους είναι διαφορετικοί από μας, γιατί δεν εισβάλαμε σ' αυτήν την χώρα, αλλ' αντίθετα την κληρονομήσαμε από τους προπάτορές μας.

Αλλά τελικά, ποια είναι η ελπίδα του Παλαιστινιακού λαού; Μια εύθραυστη εκεχειρία; Μια ανεπαρκής για πολλοστή φορά ανθρωπιστική βοήθεια, τα ψίχουλα που τους πετά η διπρόσωπη Δύση, που προσωρινά θα γεμίσουν τις πεινασμένες κοιλιές τους και θα βάλουν μια προσωρινή στέγη πάνω από τα κεφάλια τους στη θέση των κατεστραμένων ή κατεχόμενων σπιτιών τους;

Προφανώς όχι.

Γιατί, αν η εγκατάλειψη της Δύσης είναι μια φορά εγκληματική, η εγκατάλειψη των Παλαιστινίων από τους Άραβες είναι διπλά εγκληματική.

Το μόνο που τελικά μπορεί να σώσει την Παλαιστίνη, είναι εκατομμύρια τόνοι Αραβικών βομβών στα κεφάλια του θρασύδειλου κράτους του Ισραήλ, που τολμά να αυτοαποκαλείται "δημοκρατία", μιαίνοντας την ιερότατη αυτή λέξη. Όχι μόνο για να αναγκαστούν δια της βίας να μην κάνουν ό,τι κάνουν, μα για να καταλάβουν τελικά τί έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια, και τί κάνουν αυτή τη στιγμή.

Άρα, τελικά είχε δίκιο εκείνη η χαροκαμένη παλαιστίνια γυναίκα που κραύγαζε στην κάμερα μπρος στο κατεστραμμένο της σπίτι:

"Πού είναι οι Άραβες;"

Πού είναι, αλήθεια;...