Λίθος Δεύτερος (και Τελευταίος) των Θεμελίων της Γωνιάς μου...

"Non omnia possumus omnes"-Latin Proverb
"Τhere are two things that I know of, which do not have limits: human stupidity and the Universe. I'm only not sure for the second one..."-Albert Einstein(πλέον, ιδιοφυής συνάδελφος)



Οι πρώτες εντυπώσεις του μέλλοντός μου...

Ζέστη, που μοιάζει εκτός χρόνου, μα αν το καλοσκεφτείς, όχι και εκτός τόπου...
Άγνωστα μέρη, κρυμμένες καινούργιες ομορφιές προς εξερεύνηση, καινούργιες αγάπες να φωτίζουν την ημέρα...
Η νύχτα είναι ακόμη βαρετή, και πιότερο επαιδή είναι ακόμα ο κουρνιαχτός της καθημερινής μου, κουραστικής μάχης προσαρμογής...
Νοσταλγία για ό,τι έχασα, αδημονία για ό,τι βρήκα, αγωνία και ταυτόχρονα ενθουσιασμός...
Η υποχρέωση να αγαπήσω(και ας μην πολυπίστευα μέχρι τώρα πως μια τέτοια υποχρέωση υπήρχε) είναι επιτακτική... Κοιμάμαι και ξυπνώ με αυτήν την σκέψη. Κι ίσως αυτή να με βοηθήσει να τα καταφέρω τελικά...
Αν κάποιος σας εκεί πάνω στο βορρά διαβάζει αυτές τις αράδες, να ξέρει ότι σας αγαπώ και σας σκέφτομαι... Κι αν κάποιος από εσάς εδώ κάτω στο νότο μπει στον κόπο να διαβάσει αυτά τα ηλεκτρονικά αποτυπώματα των σκέψεων μου, να ξέρει ότι σας νιώθω ήδη κοντά μου, σαν αναπόσπαστο κομμάτι του Προσωπικού μου Αγώνα, σαν κομμάτι αυτού που τελικά θα γίνω...

Αχ, δεν τα μπορούμε όλα όλοι... Αλλά πάντα προσπαθούμε να τα μπορέσουμε...
Γιαυτό και τόσο συχνά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά... Μα ειλικρινά, ακόμη κι αν αυτός είναι ο νέος μου ρόλος, τώρα βαριέμαι υπερβολικά να τα σηκώσω από το πληκτρολόγιο...


Aetius

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΗ

Ή μήπως θα έπρεπε να πω "αδελφή ψυχή"; Ξέχασα, ο όρος χρησιμοποιείται σε άλλες περιστάσεις(ή καταστάσεις,αν προτιμάς)...
Πάντως, ακόμα και αν δεν είναι οι ψυχές μας αδελφές, μοιάζουν τόσο που δεν πιστεύω πως είναι τυχαία η συγγένειά μας σ'αυτή τη ζωή... Ξέχασα, έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω στις συμπτώσεις...
Όπως είπες και συ, η καινούργια εποχή στις ζωές και των δύο μας θα μας χωρίσει με πολλά χιλιόμετρα στο χώρο... Ωστόσο, έχω ακούσει πως κάθε αγάπη, ανεξαρτήτως είδους, κι εφόσον είναι δυνατή και άρα είναι αδύνατον να σβήσει, δυναμώνει όσο πιο μεγάλη είναι η απόσταση. Οπότε, υποθέτω πως έχεις δίκιο, θα είμαστε πιο κοντά από ποτέ...
Μένει μοναχά να επιβεβαιώσουμε και πάλι εκείνο το όμορφο ρητό μιας εποχής που και οι δύο σεβόμαστε και θαυμάζουμε:"Η ισχύς εν τη ενώση"...Η υποστίριξη μου έχεις προσφέρει είναι τέτοια, που ούτε γαϊδούρι δεν μπορεί να την αγνοήσει... Ξέχασα, ακόμη και τα γαϊδούρια δεν ξεχνούν να εκτιμήσουν την καλή συμπεριφορά...
Πάντως, πέρα από την πλάκα, πέρα από την πικρία, και πέρα από το... στραπατσαρισμένο σου αμαξάκι, που κάνει τόση υπομονή όση κι εμείς, να θυμάσαι πως όπως εσύ με αφήνεις να φύγω γνωρίζοντας όσο είναι δυνατόν την αγάπη σου, έτσι σε αφήνω και γω πίσω μου και μακριά μου (πάντα χωρικά, ποτέ νοητικά), αφήνοντάς σε να γνωρίζεις πως τα συναισθήματα είναι αμοιβαία...
Όπως έχω-κιόλας! παρά τις λίγες μου μέρες εδώ-επαναλάβει, καλύτερη αδερφή δεν θα μπορούσα να εχώ... Είμαι περήφανος για σένα, και καμαρώνω για τη συγγένειά μας...
Να θυμάσαι, επίσης, πως θα είμαι εδώ για να σου προσφέρω όποια υποστήριξη μπορώ στους δύσκολους καιρούς... Γιατί ξεκινάμε πάλι για το άγνωστο στις ζωές μας, και τέτοιοι καιροί στις καινούργιες μας περιπέτειες είναι αναπόδραστοι...

Σ'ευχαριστώ πολύ... Για όλα...

http://enigma-omnia.blogspot.com/2008/09/blog-post_17.html

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΕΑΥΤΕ...

Μη ρωτήσεις πώς νιώθω... Ένα κουβάρι οι συλλογισμοί μου, ένα χάος η ζωή μου, ένα τίποτε τα όνειρά μου... Τί να'ναι τάχα αυτό που τώρα μου πλακώνει τα σωθικά; Μοναξιά; Αγάπη; Επιυθμία;

Βαριέμαι τόσο πολύ να νιώθω, τελικά...

Μα πώς να το αποφύγω; Πάντοτε κατέληγα να πιάνω πάτο, και να σηκώνομαι έπειτα πάλι...

Φοβάμαι...

Φοβάμαι το μέλλον, φοβάμαι αυτά που αισθάνομαι, φοβάμαι να ακούσω ακόμη και τα αγαπημένα μου τραγούδια, γιατί ίσως χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση...

Η έλλειψη συντροφιάς αυτή τη στιγμή είναι μέσα μου έκδηλη, και έτσι καταπιέζω αυτά που νιώθω, αρνούμενος να τους επιτρέψω να βγουν στην επιφάνεια, ώστε να μην παρεμποδίσουν την αναζήτηση αυτή της αγκαλιάς όπου τελικά θα μπορώ να γείρω για να τα εκφράσω...

Τί σου είναι η ηλιθιότητα, ε;

Χα! Γελάς... Επιτέλους, τα κατάφερες... Και ήδη περνά εκείνο το πλάκωμα εντός σου... Επέζησες και αυτή τη φορά, αλλά είσαι αλώβητος; Ας το ελπίσουμε...

Και ας προχωρήσουμε, για ακόμη μια φορά, μπροστά...

Αφιερωμένο σ'όσες αγάπες αφήνω τώρα πίσω μου...

Μιλτιάδης Πασχαλίδης-Βυθισμένες Άγκυρες

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια

κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο

ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια

νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια

και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο...

και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο...

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω...

Δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω...

Μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς, δεν ξέρω...

Μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω,

και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"...

και να σου πω...

Ρεφραίν:

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω...

Φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου...

Νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω,

να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω

σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου...

σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου...

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου,

κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω...

"Να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου",

"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"...

Πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω...

Πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω...

Ρεφραίν(x2)

Πλησιάζει η ώρα...

Πλησιάζει η ώρα...

Και γω σαν αετός θα πετάξω,
πάν'απ' τις θάλασσες,
στην νέα μου πατρίδα,
ανάλαφρα,
επιβλητικά,
με το κεφάλι μου ψηλά...

Δεν γνώρισα τόπο δικό μου.
Όλη μου η πορεία πέταγμα,
από σπίτι σε σπίτι,
από πόλη σε πόλη,
από λιμάνι σε λιμάνι,
από αγάπη σε αγάπη...

Δεν πρόλαβα ποτές να συνηθίσω
πρόσωπα κ εικόνες,
κι όποτε δεσμούς έπλεκε η μοίρα μου,
εγώ έπρεπε πάντα να τους κόψω...

Είν' ωραίο το πέταγμα...
Μα όπως καθετί,
έχει το τίμημά του...

Ελεύθερος λοιπόν,
πάντα ξάνοιγα τα φτερά μου,
με πίστη στο αύριο,
με δειλία μπρος στο τώρα...

Και ενώ ο κρύος αραιός αγέρας
πάντα μεθούσε την καρδιά μου,
έχτιζε σιγά-σιγά τη φωλιά της η νοσταλγία,
κι η επιθυμία να σταθώ σ'ένα κλαδί.
Μια επιθυμία μέχρι τώρ'απλήρωτη...

Έτσι λοιπόν, πλησιάζει πάλι η ώρα...
Αλλαγή πορείας στο πέταγμα,
μερικά καινούργια κλαδάκια
στη φωλιά της νοσταλγίας
που ποτέ δεν πετά...

A.L.A.

Δημήτρης Ζερβουδάκης-Σεντόνια Δίχτυα

Ένα τραγούδι από τα λίγα... Απολάυστε το!




Σ' ακολουθώ, σαν φως αχνό
μέσα στην καταιγίδα, ζω στο βυθό
μα σ' έχω για πυξίδα

Πριν να χαθώ μες στο κενό
σαν αστραπή σε είδα, γλυκιά ηχώ
να σπας την αλυσίδα

Μα το κορμί είν' αφορμή σε μια πορεία
και η σοφία το τέρμα της
Τρίζουν αρμοί σαν οδυρμοί και απλώνει η νύχτα
σεντόνια δίχτυα, το δέρμα της

Σαν να γυρνώ σ' ότι αγαπώ
όμως αυτό δε φτάνει, σε προσπερνώ
μα σ' έχω για λιμάνι

Κρατώ κρυφό ό,τι μισώ
σ' ένα πυκνό σκοτάδι, πανί λευκό
κρατάω για σημάδι


Σημ. Αφιερωμένο στην Αδερφή μ, και στην μεγαλύτερη ανεκπλήρωτή μου αγάπη...

Ακούστε το! Αξίζει... : http://www.youtube.com/watch?v=o4TrkRxy_9U

Ρε Μαρία...

Ρε συ αδερφούλα μου...
Πολυαγαπημένη μου Μαρία...

Τί μας λένε, Μαρία μου;
Ακούς;

Λένε πως είναι ανώτεροι,
Πως συνυπάρχουν με το θείο,
λένε πως είναι αφέντες μας
και κύριοι των πεπρωμένων μας,
λένε-αλλά μοναχά αυτό ξέρουν να κάνουν....

Μας αποδιώχνουν στις σκιές,
και πρέπει εμείς να παλέψουμε,
σαν φοίνικες ν'αναδυθούμε απ'τις στάχτες,
Ν' αποδιώξουμε τα όρνεα
που επιβουλεύονται
σάρκες νόηση φρόνημα ψυχή...

Και μεις παλεύουμε, Μαρία μου,
Χαιρόμαστε, ύστερα πεθαίνουμε,
μα σε πείσμα τους, ξαναγεννιόμαστε...

Γι'άλλη μια φορά είμαι αισιόδοξος, Μαρία.
Και λίγο ίσως φοβισμένος.
Σε νιώθω όμως στην διπλανή αρένα,
κοντά μου να δίνεις τον δικό σου αγώνα,
και παίρνω θάρρος και έμπνευση.

"Παρόλ'αυτά Μαρία" που λέει και η ποιήτρια.
Παρόλ'αυτά, αδελφή μου πολυαγαπημένη...

Αφιερωμένο-Πού αλλού;
Στην καλύτερη αδερφή που θα μπορούσα να έχω...

Σκέψεις

"Κυκλοφορεί μέσα μου ο έρωτας... Απροσδιόριστος, κραταίος, τρομερός...
Αντί για αίμα, εφορμά μέσα στις φλέβες μου, καταλαμβάνει κάθε κομμάτι του κπρμιού μου...
Νιώθω πως πεθαίνω...
Ξέροντας όμως πως θα ζήσω, θα συνεχίσω... Τα δάκρυα αναπόφευκτα, όπως και ο χωρισμός, πριν εκδηλωθεί έστω η παραμικρή υπόνοια συνέχειας...
Μια μοναχά λατρεία, μια θεά κατέχει τώρα τις σκέψεις μου... Την μισώ, την αγαπώ, μα δεν ξέρω πως να την σταματήσω... Μου τριβελίζει το μυαλό, μου ροκανίζει την νόηση, και παρόλα αυτά είμαι δικός της.
Και τώρα την αφήνω, για να αναζητήσω το μέλλον μου...
Φεύγω... Μα παίρνω μαζί μου την σκέψη της στα μπαγκάζια μου, μαζί με άλλες πολλές σκέψεις, με μύριες αναμνήσεις...
Φεύγω..."

Αέτιος...

Λίθος Πρώτος των θεμελίων της Γωνιάς μου...

"Fons Vitae Sapientia..."

Τί να πρωτοπεί κανείς για τις μύριες ιστορίες που έχω να μοιραστώ με τους άλλους; Ξεχνώντας πως-ίσως-υπήρξε μια εποχή που περιδιαβαίναμε χαρούμενοι τους δρόμους της προσωπικής μας περιπέτειας, έχουμε νομίζω όλοι να θυμηθούμε μοναχά όσες δυσκολίες μας διαμόρφωσαν...

Γιατί, κακά τα ψέματα, οι δυσκολίες κυρίως μας διαμορφώνουν, τα εμπόδια κι οι αναποδιές, ενώ καθένας μας συναντά τις δικές του δυσκολίες.

Μην αμφιβάλλετε γι' αυτό...

Εύποροι και φτωχοί, γυναίκες ή άντρες, μικροί ή μεγάλοι, όλοι αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις της καθημερινότητας και του παρελθόντος μας, έτσι που στο τέλος ψάχνουμε μια γωνιά να ακουμπήσουμε τις σκέψεις μας και να ξεκουράσουμε τον νου από την έντονη, και μολαταύτα μάταια, προσπάθειά του.

Γι' αυτό κι εγώ, ένας ακόμα Περιπλανητής ανάμεσα στους πολλούς, τώρα πρίν αλλάξω γι' άλλη μια φορά τη ρώτα της ζωής μου, αποφάσισα να δημιουργήσω μια μικρή γωνιά ανωνυμίας, για να καταστήσω επώνυμες για τους όποιους ενδιαφερόμενους και συμπάσχοντες τις σκέψεις και τα συμπεράσματά μου. Θέτοντας λοιπόν τα θεμέλια μιας ακόμα αρχής, εύχομαι μονάχα να ευοδώσει αυτή μου η προσπάθεια.