NIGHTWISH-Amaranth

For all those who have ever underestimated me... But it is dedicated absolutely and totaly and SOLELY to MYSELF !!!!!
I AM HERE AND I'M GOING NOWHERE... Just remember that!


Baptised with a perfect name
The doubting one by heart
Alone without himself

War between him and the day
Need someone to blame
In the end, little he can do alone


You believe but what you see
You receive but what you give

Caress the one, the Never-Fading rain in your heart
- the tears of snow-white sorrow
Caress the one, the hiding amaranth
In a land of the daybreak

Apart from the wandering pack
In this brief flight of timewe reach
For the ones who ever dare

You believe but what you see
You receive but what you give

Caress the one, the Never-Fading rain in your heart
- the tears of snow-white sorrow
Caress the one, the hiding amaranth
In a land of the daybreak

Caress the one, the Never-Fading rain in your heart
- the tears of snow-white sorrow
Caress the one, the hiding amaranth
In a land of the daybreak

Reachin', searchin' for something untouched
Hearing voices of the Never-Fading callin'
Callin'...Callin'

Caress the one, the Never-Fading rain in your heart
- the tears of snow-white sorrow
Caress the one, the hiding amaranth
In a land of the daybreak

Περί ἕρωτος καί ἀγάπης...

Ας επανέλθουμε, μετά το αγωνιστικό διάλειμμα, στις φιλοσοφικές μας αναζητήσεις...

Ένα θέμα που με απασχολεί τελευταία είναι κάτι που έχει απασχολήσει, λιγότερο ή περισσότερο, τη σκέψη πολλών ανθρώπων, φιλοσόφων και μη:

Ο έρωτας και η αγάπη.

Αναρωτιέμαι: έχω ποτέ ερωτευθεί; Η απάντηση είναι μία: Προφανώς και ναι. Και πολλές φορές μάλιστα. Η ρομαντικότητά μου, γεννημένη ίσως μαζί με εμένα, δεν με έχει εγκαταλέιψει μέχρι σήμερα. Συνέπειά της είναι, εκτός από τον προφανώς παθιασμένο πολιτικό μου λόγο, και η αδιακοπή ροπή μου προς τον έρωτα και το παιχνίδι του. Άσχετα με το αποτέλεσμα, το ψυχολογικό αυτό παιχνίδι το έχω παίξει κάμποσες φορές.

Μια ερώτηση που ανακύπτει λοιπόν είναι τί ακριβώς είναι ο έρωτας, και σε τί συνίσταται το παιχνίδι του.

Θα επιχειρήσω μια κάπως ξύλινη, επιστημονική απάντηση, παρακαλώντας για την συγνώμμη του αναγνώστη. Αλλά είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε το περιεχόμενο ενός όρου, πριν επειχηρήσουμε οποιαδήποτε προσέγγισή του.

Λοιπόν, θα όριζα τον έρωτα ως εξής: Έρωτας είναι εκείνη η προσωρινή συναισθηματική, ψυχολογική και κάποτε υλική σχέση και κατάσταση μεταξύ ενός προσώπου και ενός άλλου προσώπου, που εμεριέχει στοιχεία ακραίας ψυχοσωματικής εξάρτησης, άκρατης κτητικότητας και προστατευτικότητας, οδηγόντας τον αποκαλούμενο ερωτευμένο σε πράξεις και ενέργειες τόσο συνειδητές όσο και ασυνείδητες, στα πλαίσια τόσο του λογικού όσο και του εντικτώδους πρωτόγονου.

Το περίφημο παιχνίδι του έρωτα λοιπόν τί είναι;

Εκείνο το παιχνίδι, μεταξύ των ενδιαφερόμενων ερωτευμένων προσώπων, το οποίο αποσκοπεί στην σύσφιξη του δεσμού μεταξύ τους, και την απώτερη κάλυψη της ανάγκης για ψυχοσωματική ικανοποίηση που είναι άμεση απόρροια του ίδιου του έρωτα.

Μετά τον έρωτα, έρχεται η αγάπη.

Τόσο η επιστήμη όσο και οι βιωματικές εμπειρίες φαίνονται να συμφωνούν στο εξής:

Η αγάπη γενικότερα είναι κάτι το πιο μόνιμο, το πιο βαθύ και το πιο λογικό από τον έρωτα. Ο ίδιος ο έρωτας είναι κάτι το παράλογο, αν το σκεφτείτε. Μάλιστα, η επιστήμη διατείνεται πως η κατάσταση ενός ερωτευμένου ομοιάζει με εκείνη ενός ψυχοπαθή. Τυχαίο;

Αλλά πάλι ξεκινήσαμε να αναλωνώμαστε σε αόριστες αναλύσεις, προτού καν ορίσουμε τί είναι αυτό το οποίο πραγματευόμαστε.

Αγάπη λοιπόν, κατ' εμέ, είναι εκείνη η μακροχρόνια διατηρήσημη συναισθηματική και ψυχολογική σχέση και κατάσταση, μεταξύ ενός προσώπου και ενός άλλου προσώπου, πράγματος, ομάδας προσώπων ή ομάδας πραγμάτων, η οποία περιέχει στοιχεία ψυχολογικής και συναισθηματικής (αλληλ)εξάρτησης, ψυχολογικής, σωματικής και υλικής (αλληλο)στήριξης, και η οποία εμπαριέχεται μέσα στα όρια του λογικού, συναπαρτιζόμενη από πράξεις συνειδητές.

Το φυσικό ερώτημα που προκύπτει αυθόρμητα είναι: αν ορίσουμε τελικά έτσι την αγάπη, τότε... έχω ποτέ μου αγαπήσει;

Η απάντηση, τουλάχιστον για τους περισσότερους, είναι: ναι.

Έχουμε αγαπήσει: τους γονείς μας, την πατρίδα μας, ένα παιδικό παιχνίδι, μια ανάμνηση, ένα μέλλον, μια ιδέα, έναν άντρα, μια γυναίκα, έναν φίλο ή φίλη...

Στο 99% των ανθρώπων κάτι από τα παραπάνω έχει συμβεί. Οι υπόλοιποι είναι οι αρκετά τυχεροί ή άτυχοι, ανάλογα με την οπτική του καθενός.

Αυτά προς το παρών. Αν μου έρθει καμιά επιφοίτηση, θα σας την αναλύσω πλήρως, το υπόσχομαι.

Στρατιώτες-Ποιητές;

¨Δέν ἔχω γράψει ποιήματα
δέν ἔχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σέ μνήματα καρφῶνω...¨
Σαχτούρης, ο στρατιώτης-ποιητής

Μία στροφή, χίλιες λέξεις που έχουν χωρέσει μέσα σε ένα υποπολαπλάσιο αυτού του αριθμού. Δίχως έλεος ένας στρατιώτης-ποιητής στιγματίζει την αλήθεια ενός μαινόμενου πολέμου.
Αλλά η μοναδική ερώτηση είναι το αν αυτός ο πόλεμος είναι απαραίτητος ή όχι.
Η δική μου απάντηση; Ναι, είναι.
Αλλά ποιό είδος πολέμου; Η τυφλή, ανοργάνωτη, μαζική βία; Όχι. Σαν ένας άνθρωπος που πιστεύει ακράδαντα στην οργάνωση και στην στοχοθεσία, επιμένω πως ο αγώνας πρέπει να είναι οργανωμένος, συντονισμένος και με σαφείς στόχους, όσο και αμίληκτος και ανελέητος.
Κάθε εχθρός μας πρέπει να εξουδετερωθεί. Και κάθε φίλος του εχθρού μας είναι εχθρός μας, όπως και κάθε εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μας.
Μην το ξεχνάτε. Και μην αυταπατάσθε:
Ένα νέο μέλλον ανατέλλει, κι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Και δεν θέλουμε να καταλήξουμε σαν τον στρατιώτη ποιητή του Ζαχτούρη να καρφώνουμε σταυρούς σε μνήματα μια ζωή....

Μπάτσοι και Ναζί, το ίδιο μαγαζί!

Για άλλη μια φορά θυμηθήκαμε τί θα πει Ελληνική Αστυνομία υπό Δεξιά Κυβέρνηση!

Εκτελεστές, δολοφόνοι, φασισμός! Και πόσο χαίρομαι τις φωτιές που έχουν ανάψει παντού! Για σένα φίλε μου, που τόσο άδικα έφυγες, θα κάψουμε την Ελλάδα, θα κλείσουμε τις σχολές, θα θυμίζουμε σ' όλο το κόσμο τί θα πει αντίσταση στον φασισμό...

Μακάρι εκεί που είσαι όλα να είναι παράδεισος... Γιατί εδώ όλα έχουν γίνει κόλαση! Μια κόλαση φλεγόμενη, που κάνει στάχτη τα πάντα, για να αναδυθεί η Λευτεριά σα φοίνικας και να μας αγκαλιάσει με τα φτερά της...

Δόξα και τιμή στον μάρτυρα! Θάνατος στους φασίστες! Όλοι στους δρόμους, για να βοηθήσουμε τον ήλιο να ανατείλει σε μια νέα εποχή!

Περί ου ο λόγος...

Δεν ξέρω τί να πω... Πώς στροβιλίζονται οι σκέψεις, σαν ανεμοστρόβιλος σε μια έρημο περιβάλλοντος... αριθμοί, εξισώσεις, αισθήματα, τέχνη, λέξεις είν' η παλαίστρα της νόησής μου... Αλλά ποια είναι η αρχή του μίτου της Αριάδνης; '

"πυρός δέ ὕδωρ ἔσεται θάνατος, ὕδατος δέ ψυχῆ.."

Ἀμῆν, ἀμῆν, λέγω ὑμῖν, ο κύριος Ηράκλειτος μόνο βλάκας δεν ήταν... Τί είναι αυτό που τελικά αναζητούμε αλήθεια; Ένα τέλος, μια αρχή, μια συνέχεια; Ή μήπως ένα πάτημα από όπου θ' αφορμήσουν οι χίμαιρρες μιας αλήθειας αλλιώτικης από αυτήν που έχουμε τόσο έντεχνα σμιλέψει με τους απατηλούς συνειρμούς της επίπλαστης καθημερινής μας φρενίτιδας; Μπορεί τελικά ο ρασιοναλισμός να ερμηνεύσει τα πάντα, ή μήπως όχι;

Το νερό αποτελεί για τη φωτιά θάνατο, και με τη σειρά της η ψυχή είναι ο θάνατος του νερού...

Γιατί; είναι η πρώτη ερώτηση που έρχεται στο νου. Και η δεύρη: μήπως το νερό, η φωτιά και η ψυχή είναι σύμβολα; Και κατά πόδας η τρίτη: αν ναι, σύμβολα τίνος πράγματος;

Οι απαντήσεις πολυποίκιλες, πολυσύνθετες, σαν θάνατος αργός σε απειροστά μικρό χρονικό διάτημα, και συνάμα απλές, όσο πολύπλοκες είναι η αντιδράσης της καθεμίας προσωπικότητας που κρύβει ο καθείς μας μέσα του.

Ναι, μη γελιέστε, όσο απλοί και να δείχνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, όσο κοινότυπη και αν φαντάζει η καθημερινότητα και η ζωή τους, κρύβουν μέσα τους άπειρα αποθέματα εξέλιξης του εγώ και της συνειρμικής επεξεργασίας όσων τους περιβάλλουν. Άρα κάθε άνθρωπος είναι, δυνάμει ή ενεργεία ένα πολύπλοκο φαινόμενο, που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει εύκολα ή να υποτιμήσει αποφεύγοντας τις συνέπειες.

Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι κάποια πράγματα είναι καλύτερο να παραμένουν στο σκοτάδι. Ίσως πράγματα σαν τους μηχανισμούς της νοητικής, ψυχολογικής και ψυχικής διεργασίας στην βαθύτερη, απλούστερη, ευληπτότερη και πραγματική μορφή τους να είναι γραφτό να παραμένουν στο σκοτάδι, να μην μας ξεκλειδώσουν ποτέ πλήρως τα εσώτερα μυστικά της ύπαρξής τους.

Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι σαν εμένα ή εσάς που διαβάζετε αυτήν την μικρή μου αλληλουχία συνειρμών, άνθρωποι σαν και τον Ηράκλειτο, δεν θα αφήσουν αυτά τα μυστήρια ανεξερεύνητα, χωρίς έστω μία προσπάθεια να τα κατανοήσουν.

Και παρόλο που εκείνος, που από άλλους χαρακτηρίστικε γριφώδης, "σκοτεινός" φιλόσοφος, είχε πει:

"Ψυχῆς πείρατα ἰῶν οὐκ ἄν ἐξεύροιο, πάσαν ἐπιπορεύόμενος ὁδόν, ὃτι ἀνεξευρεύνητον ἐόν καί ἄπορον..."

Χωρίς δεύτερη σκέψη προσπαθούσε να ανακαλύψει αυτά τα πέρατα, αυτά τα όρια, που ίσως ακόμα δεν έχει δει ζωντανού ανθρώπου μάτι...