Προς τους... "Συντρόφους"...

Τόσον καιρό δεν μιλάω στα αμφιθέατρα, όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω, αλλά αντίθετα σας έχω πολλά άπλητα μαζεμένα και με τις παρωπίδες που έχετε όχι μόνο δε θα με ακούσετε, αλλά θα με βγάλετε και φασίστα.

Αλλά δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να μιλήσω. Να πω ότι έχω κρατήσει μέσα μου να σιγοβράζει τόσον καιρό, να εξεσκήσω πλέον το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, που άλλωστε έχει κατακτηθεί με πολύ κόπο και περισσότερες ακόμα θυσίες.

Να τι σκέφτομαι για σας, Σύντροφοι της "Ριζοσπαστικής", "Επαναστατικής" και "Ανεξάρτητης" Αριστεράς:

Είστε ένα μάτσο πορωμένοι καννίβαλοι, πού άλλο πράγμα εκτός από τον δρόμο και την κτάληψη δεν αγαπάτε. Σας αρέσει μονάχα αυτό που ονομάζετε Αγώνα, το οποίο όμως το έχετε καταντήσει μονάχα μια ξεφτιλισμένη άσκοπη αναρχία.

Δεν έχετε καμία πρόθεση να κάνετε τα πράγματα καλύτερα. Το μόνο που θέλετε είναι να εκτονώσετε την οργή που νιώθετε,ίσως επειδή θεωρείτε ότι η ζωή δεν σας φέρθηκε καλά.

Αιθεροβατείτε μονίμως, μένοντας προσκολλημένοι στον στόχο, συγχαίοντάς τον με τα μέσα.

Μονίμως θέλετε να διεκδηκήτε. Ποτέ δεν θέλετε να απολαύσετε όμως αυτά που έχετε-που έχουμε, μάλλον- ήδη κατακτήσει.

Και ο λόγος είναι απλός: Είτε δεν σας ενδιαφέρει να κατακτήσετε αλλά μονάχα να επαναστατείτε διαρκώς εναντίον των πάντων, είτε απλά τα θέλετε όλα δικά σας.

Το πρώτο, σύντροφοι, πληροφοριακά, λέγεται μανία. Το δεύτερο, απληστία.

Δεν υποτίθεται ότι αυτά είναι που πολεμάμε; Κι όμως, αυτά είναι τα ίδια πάθη που διακατέχουν και εσάς.

Αλλά δεν είναι τα μόνα.

Πιστεύετε ότι όποιος δεν είναι σαν και εσάς είναι εχθρός του σκοπού σας. Πιστεύετε ότι όποιος δεν συμμερίζεται την κάθε σας λέξη είναι ο "κακός", το "φασιστοειδές", ο "αντεπαναστάτης", ο "βολεμένος", το "παιδί του καναπέ". Και ενώ όταν μιλάτε και σας διακόπτει για να εκφράσει την αντίθεσή του τού λέτε να "σκάσει" και να "το βουλώσει", όταν μιλάει αυτός λέγοντας πράγματα που δεν σας αρέσουν ή δεν σας συμφέρουν, τον διακόπτετε με κοροιδίες, γιουχαίσματα και με προφανή εμπάθεια δεν τον αφήνετε να αποσώσει τον λόγο του.

Αυτό, σύντροφοι, αν το βλέπατε να το κάνουν άλλοι, θα το λέγατε "Μισαλλοδοξία", "Αδιαλλαξία", ίσως και "φασισμό", σίγουρα πάντως θα το χαρακτηρίζατε "αντιδημοκρατικό".

Αν και δεν θα το θέλατε, δεν βλέπω το λόγο να μην χαρακτηρίσω και γω έτσι τις δικές σας ενέργειες.

Πάρτε το επιτέλους χαμπάρι: η γνώση πέντε λέξεων, σειρών, παραγράφων, κεφαλαίων, βιβλίων ακόμα του οποιουδήποτε Μαρξ δεν σας κάνουν αλάνθαστους πάπες. Το να καταδικάζετε την, έστω υποτυπώδη, δημοκρατία που την έχει πετύχει ο λαός μας φτύνοντας αίμα στις φυλακές, τις εξορίες και τους πολυαγαπημένους σας δρόμους δεν σας κάνει καλύτερους αγωνιστές. Η αβίαστη,ψυχρή απόρριψη και μείωση των μέχρι στιγμής κατακτήσεων μας, τόσο σαν πολίτες όσο και σαν φοιτητές, απλά ως ανεπαρκών, αποτελεί ύβρη για τις μεγάλες θυσίες και πραγματικούς αγώνες που έχουν συντελεστεί μέχρι στιγμής.

Αλλά, αντί να χρησιμοποιήσετε αυτά που έχουμε συλλογικά κερδίσει για να μπορέσουμε επιτέλους να πετύχουμε την ολοκληρωτική νίκη, εσείς τα διαολοστέλνετε και βλέπετε μονάχα πάντα και στο καθετί αφορμές για να συνεχίσετε αυτό που καταχρηστικά ονομάζετε"αγώνα", και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ανοργάνωτη, άμορφη και αναποτελεσματική τρέλα, που ο μόνος βαθύτερός της στόχος είναι να ικανοποιήσει το πατροπαράδοτο πρότυπο του αγωνιστή που κουβαλάτε ως ιδανικό στις κούτρες σας.

Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, και τα μέσα με τα οποία ο αγώνας διεξάγεται πρέπει να εξελιχθούν και να προσαρμοστούν στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Καταλάβετε το επιτέλους: δεν είμαστε στα 1917, στα 1920, στα 1940-45, στο '50, το '60, το '70 ή το '80, ούτε καν στο '90. Το ημερολόγιο στα κινητά σας (ειρωνία ε;) γράφει 2009. Συνηθίστε το.

Γιατί το να βλέπετε ένα Κίνημα τύπου περασμένων δεκαετιών εκεί όπου δεν υπάρχει κανένα Κίνημα, δεν σας κάνει ρομαντικούς επαναστάτες. Σας κάνει ηλίθιους.

Να τί σκέφτομαι για σας. ότι πρέπει επιτέλους να προσγειωθείτε στο σήμερα και να σταματήσετε να είστε προσκολλημένοι στο παρελθόν. Να σταματήσετε να βουλώνετε τα αφτιά σας μπρος στις απόψεις των άλλων, παραμένοντας κολλημένοι σε ιδέες βιβλίων που γράφτηκαν είκοσι, τριάντα, πενήντα ή και ενενήντα και παραπάνω χρόνια πριν. Να σταματήσετε να βλέπετε τους εαυτούς σας ως αυτόκλητους δικτάτορες του προλεταριάτου, που θα συμπαρασύρουν όλους τους υπόλοιπους, συμφωνούντες και μη, στην κατρακύλα ή την "άνοδό" τους.

Αποφασίστε επιτέλους: θέλετε να γίνετε επιστήμονες ή θαμώνες του δρόμου;

Αν θέλετε το πρώτο, επιτέλους σταματήστε να φυγοπονήτε, συμπεριφερθήτε σαν σωστοί επιστήμονες και σαν σωστοί φοιτητές και βγήτε από την μονίμως οργισμένη μιζέρια σας, μπήτε στα αμφιθέατρα να σπουδάσετε σαν έλλογοι άνθρωποι και διεκδηκήστε ό,τι σίγουρα δικαιούστε και σεις και μεις με όπλο τη δημοκρατία, το διάλογο και τη σοβαρότητα-ακόμα και όταν τα πράγματα χρειαστεί πραγματικά, και όχι μόνο στην φαντασία σας, να φτάσουν στα άκρα.

Αν θέλετε το δεύτερο, τότε παρατήστε εμάς που θέλουμε πραγματικά να σπουδάσουμε-και όχι να φωνάζουμε σαν μανιακοί μονίμως-στην ησυχία μας, βγήτε από τις σχολές και πηγαίνετε στα σπίτια και τις μόνιμες πορείες σας και αφήστε να κάνουν την βρώμικη δουλειά της διεκδήκησης καλύτερων συνθηκών σπουδών άτομα προσγειωμένα και σοβαρά, που ζουν εναρμονισμένα με τις απαιτήσεις των καιρών τους.

Αυτά είχα να πω. Και ο νοών νοείτω...

Πού είναι οι Άραβες;

Θα μου πείτε: Γιατί Να το γυρίσω πάλι στα πολιτικά;

Η απάντησή μου είναι: μα έχω άλλη επιλογή;

Θα περίμενε κανείς, ότι εκείνη η απαίσια γενοκτονία που υπέστησαν οι Εβραίοι θα τους είχε μάθει τον ανθρωπισμό πιο καλά από οποινδήποτε άλλον. Αλλά αντίθετα, φαίνεται πως όσοι αργότερα αποφάσισαν να γίνουν Ισραηλίτες, έγιναν πιο απάνθρωποι απ' ότι ήταν πριν, ίσως πιο απάνθρωποι και από αυτούς που τους κυνήγησαν.

Γιατί παίρνω το μέρος των Παλαιστινίων; Μα γιατί δεν είναι αυτοί οι εισβολείς εκεί κάτω, ούτε οι δυνατοί. Οι εισβολείς είναι οι Ισραηλινοί, που εκδίωξαν τους Μουσλμάνους από τα σπίτια τους, στη γη όπου έπι αιώνες ζούσαν οι πρόγονοί τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους πολεμούν μέχρι και σήμερα, χρησιμοποιώντας αναίσχυντα και απροκάλυπτα τη δύναμη που τους εξασφάλισε ο Δυτικός Κόσμος για να τους κάνει δάκτυλους των συμφερόντων τν προνομιούχων μελών του. Και τώρα, προβαίνουν σε ένα πόλεμο, που ισοδυναμεί με γενοκτονία. Ακόμα και στους φορείς της ανθρωπιστικής βοήθειας επιτίθενται.

Είναι αλήθεια, και η Χαμάς σκοτώνει άμαχους. Είναι αλήθεια, και οι Ισραηλίτες πονούν. Αλλά, σε αντίθεση με τη Χαμάς, αυτό που κάνουν τώρα οι Ισραηλινοί ισοδυναμεί με γενοκτονία. Φανταστείτε ότι οι Τούρκοι έχουν αποκλείσει την Αθήνα από γη, θάλασσα και αέρα με όλον τον πληθυσμό της μέσα, και ρίχνουν τόνους βομβών κάθε μέρα.

Πώς αισθάνεστε; Προφανώς όχι καλά.

Τότε, τί να πούν αυτοί οι άνθρωποι εκεί κάτω, των οποίων το έθνος διώκεται ανελέητα από τη Δύση και το τσιράκι της, το Ισραήλ, που οι περισσότεροί τους ζούν στις τρώγλες των προσφυγικών καταυλισμών, πολλές φορές ο ένας πάνω στον άλλο, με τον φόβο του θανάτου να πλανάται κάθε μέρα παντού γύρω τους, με αναμνήσεις βίαιων θανάτων συγγενών τους, πολλές φορές χωρίς ρεύμα, νερό ή τροφή;

Και αν τους αντιπαραβάλουμε με τους βολεμένους κατοίκους της χώρας που τους διώκει, με τα όμορφα σπίτια τους και τις ωραίες προσοδοφόρες δουλειές τους, με την ελευθερία να ασκούν την θρησκεία τους όπως τους αρέσει, με την προστασία του συστήματος που απολαμβάνουν, με τον εξοπλισμό που τους έχει παραχωρηθεί από τη Δύση και τους ανώτερους αριθμούς τους, και μόνο τον απροσδιόριστο φόβο του ξαφνικού θανάτου από την έκρηξη ενός καμικάζι ή μίας ρουκέτας να σκιάζει λίγο τον καθημερινό τους παράδεισο, τότε η αντίθεση και η αδικία γίνεται εξοργιστικά προφανής.

Θα μου πείτε να μη μιλάω για βόλεμα, αφού και ο ίδιος βολεμένος είμαι. Όμως εγώ, εσείς, εμείς σαν χώρα, ούτε πειράζουμε κανέναν ούτε έχουμε την πρόθεση να πειράξουμε. Αγωνιζόμαστε να περιφρουρήσουμε αυτά που έχουμε και ίσως να τα αυξήσουμε, χωρίς όμως να σκοτώνουμε όσους είναι διαφορετικοί από μας, γιατί δεν εισβάλαμε σ' αυτήν την χώρα, αλλ' αντίθετα την κληρονομήσαμε από τους προπάτορές μας.

Αλλά τελικά, ποια είναι η ελπίδα του Παλαιστινιακού λαού; Μια εύθραυστη εκεχειρία; Μια ανεπαρκής για πολλοστή φορά ανθρωπιστική βοήθεια, τα ψίχουλα που τους πετά η διπρόσωπη Δύση, που προσωρινά θα γεμίσουν τις πεινασμένες κοιλιές τους και θα βάλουν μια προσωρινή στέγη πάνω από τα κεφάλια τους στη θέση των κατεστραμένων ή κατεχόμενων σπιτιών τους;

Προφανώς όχι.

Γιατί, αν η εγκατάλειψη της Δύσης είναι μια φορά εγκληματική, η εγκατάλειψη των Παλαιστινίων από τους Άραβες είναι διπλά εγκληματική.

Το μόνο που τελικά μπορεί να σώσει την Παλαιστίνη, είναι εκατομμύρια τόνοι Αραβικών βομβών στα κεφάλια του θρασύδειλου κράτους του Ισραήλ, που τολμά να αυτοαποκαλείται "δημοκρατία", μιαίνοντας την ιερότατη αυτή λέξη. Όχι μόνο για να αναγκαστούν δια της βίας να μην κάνουν ό,τι κάνουν, μα για να καταλάβουν τελικά τί έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια, και τί κάνουν αυτή τη στιγμή.

Άρα, τελικά είχε δίκιο εκείνη η χαροκαμένη παλαιστίνια γυναίκα που κραύγαζε στην κάμερα μπρος στο κατεστραμμένο της σπίτι:

"Πού είναι οι Άραβες;"

Πού είναι, αλήθεια;...