Ένα Ονειρικό Φιλί...

Σήμερα το Βράδυ είχα ένα από κείνα τα λίγα όνειρα που με συντάραξαν...

Ονειρεύτηκα πως είχα γυρίσει σε κάτι που έμμοιαζε με το παλιό μου σχολείο (Σε αυτά μου τα όνειρα σπάνια ο τόπος είναι κάποιος πραγματικός, απλά μοιάζει σε κάποιον πραγματικό), και ότι είχα επιτέλους πάρει αυτή που αγαπώ από το χέρι, της είχα εξηγήσει τα πάντα και την είχα φιλήσει...

Εκείνη η αίσθηση... Αχ! Που να πάρει... Σχεδόν ψήνομαι να πάω και να το κάνω, γαμώτο... Σχεδόν ψήνομαι να πάω και να πάρω το πρώτο αεροπλάνω για την άλλη άκρη της χώρας, να τη βρω, να την αρπάξω... Αλλά η φωνή της ξυπνητής μου λογικής, ο δολοφόνος όλων των ονείρων, μου ψιθυρίζει: "Άστο... Είναι για κείνη καλύτερα έτσι όπως είναι τα πράγματα..." Και γω υπακούω σκύβοντας την κούτρα, προσπαθώ να μη ζω στο παρελθόν ή το μέλλον, αλλά στο παρόν, και περιμένω εκείνη την ημέρα που-ίσως-όλα τα παραπάνω θα γίνουν...

Ακόμα νιώθω όμως το χέρι της στον ώμο μου, τα χείλη της πάνω στα δικά μου, ακόμη βλέπω το χαμόγελό της και τα μάτια της, απλλαγμένα από τις σκιές που συνήθως τα σκεπάζουν, και μου έρχεται να κλάψω από την αίσθηση της απουσίας και του απραγματοποίητου...

Γαμώτο... Τελικά, Οι Μητροπάνος και Πασχαλίδης έχουν δίκιο όταν λένε στις "Πεθαμένες Καλησπέρες": "ότι πιότερο αγαπάμε, μας πληγώνει πιο βαθιά"...

Άν είναι δυνατόν!
Για πολλοστή φορά έχω σιχαθεί την ζωή μου στο αμφιθέατρο... "Αγωνιστές Φοιτητές", "Φοιτητικό Κίνημα" σου λέει μετά...
Άχ! Πάνε οι παλιές καλές εποχές, που για τα δικαιώματά τους νοιαζόντουσαν όλοι, που έβγαιναν στους δρόμους και στις πλατείες, που έκλειναν πανεπιστήμια και έστηναν οδοφράγματα...
Τώρα πλέον οι περισσότεροι από εμάς, καταβεβλημένοι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας είτε αποχαυνωμένοι από τα μυνήματα που μας περνούν τα μίντια, απλά βαριόμαστε να τρέξουμε, να παλέψουμε, να διεκδικήσουμε την νίκη.
Πολιτική Συνείδηση μηδέν. Και δεν μιλώ για κομματική... Πολιτική συνείδηση στην βασική της μορφή, αυτήν του "Αυτό με συμφέρει και το διεκδικώ στα πλαίσια της δημοκρατίας".
Μα τόσο ζώα έχουμε γίνει πλέον; Κατάπως φαίνεται, ναι...

Βρε, βρε... Σαν πολύ καιρό δεν έχω να γράψω; Δεν πειράζει... Κάλιο αργά παρά ποτέ. Αν εξαιρέσεις την κούραση και τις δουλειές που έχω να κάνω, αισθάνομαι περίφημα. Καλό ε; Πως κι έτσι; Ε, ας πούμε πως έχει η ζωή τα σκαμπανευάσματά της...

Διαπιστώσεις της ημέρας:

α) Η Μαθηματικοί δεν την παλεύουν.

β) Οι ιδυοφυείς άνθρωποι είναι είτε εξαιρετικά ανιδιοτελείς, είτε εξαιρετικά σαδιστές, είτε εξαιρετικά κυκλοθυμικοί και θεότρελοι.

γ) Τα παιδιά που σπουδάζουν Ηράκλειο κατά κανόνα είναι πολύ καλά, αλλά δεν την παλεύουν και πολύ.

δ) Η υπερβολικά μεγάλη ομορφιά είναι απατηλή, αλλά η πίκρα της απάτης σχεδόν αντισταθμίζεται από το χάρμα της έκστασης που βιώνουν οι αισθήσεις.

ε) Το άνοιγμα σε κάτι καινούργιο είναι ριψοκίνδυνο. Όμως, για την μία φορά που δεν θα την πάθεις, αξίζουν οι άλλες χίλιες που θα την πάθεις.

στ) Η δύναμη του λόγου είναι μεγάλη. Με τον σωστό χειρισμό, πετυχαίνεις κάποια πράγματα που μπορεί να φαντάζουν ακατόρθωτα.

Αυτά για σήμερα. Επόμενη ενημέρωση... Όποτε μου τη βαρέσει!