Σε τούτην την γωνιά μου, την απόμερη, την σκοτεινή, την μύχια, έχω καιρό να καταφύγω... Πολλές οι συγκινήσεις του ονείρου, πολλά τα ερεθίσματα των αισθήσεων, ο κάματος του αγώνα, ο κουρνιαχτός των ατυχημάτων, τα κορίτσια του ήλιου...
Μόνο που έχω αρχίσει να πεθυμώ το κορίτσι της βροχής...
Αδελφούλα, σ' έχω χάσει! Αν το βλέπεις αυτό, στείλε μου νέα σου! Δεν ξέρω πως αισθάνεσαι, πως περνάς και τί κάνεις!
Αν και σου έχω εμπιστοσύνη... Άλλωστε, βρίσκεις εσύ το δρόμο σου και δεν χάνεσαι, γιαυτό σε θαυμάζω τώρα και πάντα... Είσαι βράχος, ακόμα κι αν κάποτε ήσουν μαλακό σίδερο που λύγιζε... Και σ' εκτιμώ απεριόριστα γιαυτό!
Όσο για τα άλλα... Οι ρυθμοί της καθημερινότητας, τόσο μεστοί, τόσο βάναυσοι, τόσο εξοντωτικοί, με απομακρύνουν με εκθετικά αυξανόμενη ταχύτητα από το παρελθόν μου, οδηγώντας με...
Που;
Μια ερώτηση για δυνατούς απαντητές. Δυστυχώς δεν είμαι ένας από αυτούς. Είμαι καλός στις ερωτήσεις και στην αναζήτηση των απαντήσεων, και όχι στις ίδιες τις απαντήσεις... Κι αυτό με δένει εδώ και με κρατά έναν δεσμευμένο ελεύθερο να ατενίζω την ελπίδα στο βάθος!
Ας είναι... Η κυρία αυτή, ακόμα κι αν πεθαίνει, πεθαίνει τελευταία, ίσως μαζί μας στο νεκροκρέβατο μας (ή όπου αλλού ξεκινήσουμε το επόμενο ταξίδι μας, εν πάσει περιπτώσει).
Και ίσως είναι προσμονή κι όχι απλά ελπίδα, ίσως να προαισθανόμαστε κι όχι απλά να ελπίζουμε, κι ίσως κάποτε να σημάνουν οι καμπάνες.
Κι όταν σημάνουν οι καμπάνες, χαρμόσυνα, άτακτα, εκκωφαντικά, θα αποτεφρωθεί ο κόσμος από την έκρηξη ενέργειας στην ίδια την βάση της ζωής!
Αναρτήσεις
