For whom the bell tolls...

Για μένα μάλλον χτυπά η καμπάνα... Δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να αισθάνομαι, δεν ξέρω τί αισθάνομαι και, το χειρότερο δεν είμαι σίγουρος αν και για ποια το αισθάνομαι. Πιθανά ονόματα; πολλά. Πιθανά συναισθήματα; επίσης. Δεν μπορώ όμως να κατονομάσω τίποτε από τα δύο με βεβαιότητα.

Νιώθω και πάλι χαμένος, νιώθω κουρασμένος, νιώθω ότι δεν έχω καμία διάθεση να ξαναερωτευτώ, να δώσω άλλη μια ευκαιρία σ' αυτό το κάτι που τόσες φορές με πλήγωσε και με απογοήτευσε... Κι όμως, πάντα η ελπίδα σιγοκαίει τα σπλάχνα μου, ξεπετάγεται από τις χαραμάδες του λογικού και της κοινωνικής ευπρέπειας, λάμπει στιγμιαία και χάνεται πάλι πίσω διωγμένη από το σκοτάδι των αναστολών. Γιατί αυτό το σκοτάδι φοβάται ότι μια μέρα το φως θα γίνει τόσο δυνατό και ισχυρό που οι χαραμάδες θα ραγίσουν, θα ανοίξουν κι άλλο, κι άλλο μέχρι το λογικό να σπάσει σε χίλια κομμάτια και η ελπίδα να ξεχυθεί ακράτητη προς τα έξω.

Έχω μάθει να περιμένω. Έχω μάθει να απογοητεύομαι. Αυτό που με τρομάζει όμως είναι το ότι δεν έχω μάθει να νικάω, να διαχειρίζομαι την νίκη και να απολαμβάνω ως εκ τούτου τα τρόπαια της...

Γιαυτό και φοβάμαι το κάθε μου βήμα, την κάθε μου λέξη. Γιαυτό και, παρά της χαραμάδες και τις μικρές του αδυναμίες, το τείχος της λογικής μου είναι πολύ ισχυρό για να πέσει εύκολα.

Αλλά πρέπει να πέσει. Και όσο το συντομότερο τόσο το καλύτερο...