Δεν έχω ιδέα γιατί, μα τον τελευταίο καιρό βλέπω παντού γύρω μου προδοσία και εγκατάλειψη. Όσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερα άτομα γνωρίζω, είτε για πρώτη φορά είτε καλύτερα, και παρόλα αυτά βυθίζομαι σε μια πρωτόγνωρη, αββυσική αίσθηση μοναξιάς..
Και ενώ υπάρχουν στιγμές που είμαι απλά ήρεμος, πολλές φορές αισθάνομαι την βαθιά ανάγκη να εξωτερικεύσω την απογοήτευση και την οργή μου, να σκοτώσω όνειρα και ελπίδες άλλων, να τους δώσω να καταλάβουν έστω και για ένα λεπτό τί μου κάνουν.
Δόξα τοις θεοίς, αρκετά έχω κερδίσει μέχρι στιγμής από κοινωνική άποψη: πιστούς φίλους, άξιους αντιπάλους, ευρύτατο κύκλο, "υψηλές" γνωριμίες, φήμη, σεβασμό, θαυμασμό. Όλα εκτός από αυτό που θέλω πραγματικά: αγάπη, και προπάντων έρωτα.
Ναι, έχω αναρωτηθεί γιατί, αλλά δεν είμαι πλέον βέβαιος ότι η απάντηση είναι απλή. Γιατί, ακόμη και εκεί πάνω που πάω να πιστέψω πως ήρθε επιτέλους και για μένα η ώρα, εκεί απογοητεύμαι, ξενίζομαι, και απομακρύνομαι (ή νιώθω πως με απομακρύνουν).
Ίσως δεν έχω γίνει κατανοητός: δε ζητάω οίκτο ούτε ελεημοσύνη, και δεν θα αρκεστώ ποτέ σε ψίχουλα. Δεν με ενδιαφέρει εάν με πουν ψώνιο, αλλά ξέρω τί αξίζω ρε γαμώτο, και αξίζω πολλά παραπάνω από όσα μου έχουν προσφέρει, σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον.
Και, όπως είναι επόμενο, η απογοήτευση και η μαυρίλα παίρνουν σβάρνα, σαν ακράτητη χιονοστοιβάδα, την πίστη μου στον εαυτό μου και σε όλα όσα έχω πετύχει, και την κλονίζουν συθέμελα. Κλείνομαι πάλι στον εαυτό μου, αποκόπτω κάθε ομφάλιο λώρο με την πραγματικότητα και χάνομαι σε ενασχολήσεις ανούσιες που άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να μου αδειάσουν το κεφάλι από τις σκέψεις μου.
Το μεγαλείο μου, αυτό του Στοχαστή, εκλείπει και χάνεται, και παραμένω ένα άδειο κύμβαλο, που επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια, πλήττει με τη (μη-)ζωή του, και αμφισβητεί ακόμα και αυτό το δικαίωμά του στην ευτυχία.
Γαμώτο, πως κατάντησα μια σκιά αυτού που ήμουν, ξέροντας παράλληλα πως το μόνο πράγμα που θα με κάνει να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου είναι πολύ μακριά για να το φτάσω;
Και , κάτι τέτοιες στιγμές, πόσο μισώ τον εαυτό μου, τους άλλους, τους πάντες και τα πάντα σχεδόν...
Παντού γύρω μου βλέπω προδοσίες εγκατάλειψης. Μαθαίνουν το επώνυμο, ξεχνούν το όνομά μου, όπως λέει και ένας αγαπημένος τραγουδιστής. Κι εγώ καλούμαι από τον εαυτό μου να απολογηθώ γιαυτό, λες και είμαι ο υπαίτιος. Μπορεί και να είμαι λίγο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μου αναγνωρίζω το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης.
Στην τελική, εγώ είμαι αυτός που μπορεί να πει: "Βαρέθηκα να δίνω χωρίς να παίρνω."
Κι ας ακουστεί εγωιστικό. Ποσώς με νοιάζει, γιατί το τελευταίο για το οποίο μπορεί κανείς να με κατηγορήσει στη ζωή μου είναι νομίζω ο εγωισμός...
Ίσως εγώ όμως να με κατηγορώ για την έλλειψη αυτού... Γιαυτό... Περιμένω. Κι όταν η ώρα μου έρθει...
Ααααα....
Αναρτήσεις
